Ramona van Mars of als je psychosen jaren later ineens (deels) niet zo gek meer zijn (deel 2).
Triggerwarning: ik denk dat je dit beter niet kan lezen als je gevoelig ben voor verhalen over buitenaardse wezens en/of als je veel minder slaapt dan je normaal doet
Tijdens mijn psychosen in 2009 en 2013 speelde Ramona van Mars een grote rol. Ik was toen gedwongen opgenomen. In 2009 dacht ik dat Ramona de aarde wilde laten vergaan en probeerde met een stoel een ruit in te beuken om zo verse lucht te krijgen, dat zou ons redden dacht ik. In plaats daarvan belandde ik in de isoleercel. Toen ik die ochtend in de isoleercel wakker werd zei Ramona tegen me dat het slechts een grapje was. Over dit alles kon ik niet praten met de verpleegkundigen en de psychiaters, want dat mocht niet van de AIVD dacht ik. Op hun beurt vroegen zij mij niet naar mijn gedrag.
Ramona van Mars in 2013
Ook in 2013 ontmoette ik Ramona van Mars, zoals uitgebreider beschreven staat in mijn boek Hier ben ik. De mensen van Mars zouden uitgestorven zijn door een gebrek aan water vertelde Ramona me. Van een raadgevende stem veranderde Ramona echter op een gegeven moment in een angstaanjagende geest in mijn lichaam. Er kwamen nog meer energieën bij en ik deed verwoede pogingen om van ze af te komen door op mijn blote voeten in de binnentuin te gaan staan. Een verpleegkundige vertelde me later dat ze dit gedrag inderdaad van me zagen, maar ik kon er toen met niemand over spreken. Ik kreeg gedwongen medicatie voorgeschreven die ik besloot dan maar zelf in te nemen.
Ik herstelde van mijn psychosen en alhoewel er daarna nog vele korte vrijwillige opnames volgen, verscheen Ramona niet veel meer in mijn psychosen. Ik heb voor mijn opnames wel eens op blote voeten voor mijn huisdeur gestaan om liefde en vrede uit te stralen naar het universum. Ook bid ik vaak voor liefde en vrede in het universum. Met mijn vader en zoon hebben we het vaak over het heelal, voor mijn vader is dat God. Dus alles leek vrij kalm.
Buitenaardse wezens
Totdat ik ineens op 27 juli een bericht op de LinkedIn group voor professionals in het gebied van Internationale Betrekkingen las. Er stond dat voor een hoorzitting van het Amerikaanse congres de Amerikaanse officer David Grouch (dat moet David Grusch zijn) had verklaard onder ede dat er 12 ruimtevaartschepen met buitenaardse wezens in de handen waren van de Amerikaanse overheid. Erbij stond een plaatje van hoe de buitenaardse wezens er uit moeten zien. Ik keek op CNN en zag inderdaad een bericht over de hoorzitting en dat ‘’niet-menselijke biologische resten’’ waren gevonden.
Ik stuurde dit bericht meteen door naar Bert Koenders. Ik had het idee dat het in het belang van de wereld was dat hij het bericht als eerste kreeg, dat komt denk ik nog een beetje voort uit mijn psychosen. Daarna stuurde ik het bericht door naar mijn zoon en zijn vader en daarna naar Jim van Os. Mijn 17-jarige zoon belde me direct vanaf zijn vakantieadres in het buitenland.
Conversatie met Noah
Noah: “Mamma, het is niet goed dat jij je hier mee bezig houdt.”
Ik: “Ja maar, ik lees dit toch?”
Noah: “Ja.”
Ik: “Ik vind het eigenlijk wel fijn om over te praten, anders denk ik dat ik gek ben. Heb jij er ook over gehoord?”
Noah: “Ja, dit was maandag al in het nieuws. Ze hebben een alien al gevonden in 1952 en in leven gehouden op een Amerikaanse basis. Hij is een natuurlijk dood gestorven. De aliens zouden ongeveer 1,50 lang zijn. Maar er zijn nog zeer veel vragen.”
Ik: “Ja, want wat voor eten geven ze hem dan? Kan hij hetzelfde eten?”
Noah: “Ja, en zo zijn er nog meer vragen. Maar goed, ik denk niet dat het goed voor je is als jij je er veel mee bezighoudt. Zo dadelijk denk je nog dat je iemand van 1,50 niet kan vertrouwen. Dat ie een alien is of zo.”
Ik: “Nou, dat zal wel meevallen. Maar goed, het is inderdaad beter als ik me er niet teveel mee bezig hou. Ok, dank je wel voor het bellen lieverd.”
Noah: “Ok, dag. Kusjes mam.”
Wat ontzettend lief van Noah om vanuit het buitenland mij te bellen! dacht ik.
‘Tsja’
Even later kijk ik op mijn whatsapp om te kijken of Jim me terug geappt heeft.
Jim appt me “Tsja”.
Ik app hem terug:
“Tsja?? Ik heb mixed feelings hoor, heel eng, maar ook dat we lief voor hen moeten zijn. Als het waar is. Wat denk jij dan?”
Jim: “Hey May-May – het is 1 grote “ALS – en zou zijn er nog 25000×100000000 andere ALS-en!”
Hij adviseert me verder om te focussen wat voorhanden is, niet op wat zou kunnen volgens mannen in pakken.
Gerust
Dat stelt me wat gerust en ik besluit om me de rest van de dag weer in te zetten voor vrede. Toch vind ik het bijzonder, want zoals iemand opmerkte is het Amerikaanse congres een hoog politiek orgaan in de Verenigde Staten. En het was op CNN. Ik ben aan de ene kant erg bang voor ze, en aan de andere kant denk ik dat we hen met liefde moeten ontvangen. Liefde voor alles dat leeft!
Tsja, ik weet dus niet of die resten van buitenaardse wezens nu echt zijn of niet. Maar voorlopig laat ik het hier maar even bij en blijf ik gewoon bidden o.a. voor mijn geliefden en zieke mensen, voor wereldvrede, een einde aan honger, de natuur, wezen, mensen op straat, vluchtelingen en bid ik voor liefde en licht in het universum.
En als er een ruimtevaartschip bij mij landt op de hei, dan lijkt me dat doodeng, maar dat zien we dan wel weer.
Liefs,
May-May
PS1 de foto van het hartje van ijs heb ik gemaakt tijdens mijn opname in 2021, een mede-patiënte had me daarop geattendeerd.
PS2 Noah is niet de echte naam van mijn zoon.
Meer lezen over aandacht?
- Alles waar je aandacht aan schenkt groeit – over het onbekende
- De aandacht verloren – Johann Hari
- Van aandachtig afwezig naar aandachtig aanwezig – een gedicht
Jim van Os is auteur van onderstaande boeken:
Geef een reactie