Wat doe je als alles niet meer lukt, als het leven dat ooit vanzelf liep ineens stilvalt? De afgelopen twee jaar worstelt Emma met depressie, angst en burn-out. Haar oude leven voelt als iets wat steeds verder wegdrijft, terwijl ze zoekt naar houvast in het nu, ervaart ze rouw om het verleden. Deze blog is een inkijk in haar zoektocht naar herstel en het vinden van een nieuw begin.
Ik voel me zo verdrietig. Eerder vanochtend had ik een gesprek met de bedrijfsarts. De verbetering waar ik al bijna twee jaar op wacht en bijna niet meer durf te hopen blijft uit. Het gesprek emotioneerde me toch weer meer dan ik had gedacht. Na afloop kwamen de tranen en de wanhoop.
Over het verleden
Tot twee jaar geleden was ik een werkende moeder met een fijne, uitdagende baan waar ik veel voldoening en structuur uit haalde. Thuis een gezellig, maar pittig gezinsleven met twee kinderen. Samen met mijn man hield ik alle ballen omhoog en hadden we een druk maar rijk en liefdevol leven. Ik had hobby’s en deed vrijwilligerswerk. Als ik nu terugdenk aan die periode voel ik rouw, die vrouw die ben ik al een hele tijd niet meer.
Ik blijf zwemmen
Sinds twee jaar trotseer ik de golven van depressie, angst en burn-out. Regelmatig wordt ik overspoeld, maar ik blijf zwemmen. Waar iedereen aanvankelijk dacht dat het systeem tot rust moest komen en ik de draad wel weer op zou kunnen gaan pakken zoals ik na mijn eerdere postnatale depressie heb gedaan, ga ik nu richting WIA.
Een onzekere toekomst qua gezondheid en arbeidsparticipatie ligt voor me. Het leven dat ooit zijn gangetje ging is overleven geworden. De goede momenten zijn er – gelukkig – ook, maar de dalen blijven zich onverbiddelijk aandienen en houden mij gekluisterd.
Werken aan herstel
Uit alle macht probeer ik nieuwe richting aan mijn leven te geven, maar dat is zo moeilijk als het gemoed zo onvoorspelbaar is, als je eigen gedachten je saboteren en er teveel dagen zijn dat je maar net je hoofd boven water kunt houden. Fijn werk dat je nog net trekt, maar steeds verder uit zicht raakt en langzamerhand niet meer haalbaar lijkt te zijn. Een tweede spoor-traject waar ik op dit moment niet aan toe ben en de energie en ruimte niet voor heb.
De vraagstukken en onzekerheid die dat met zich meebrengt. Wat kan ik nog, wat wil ik nog, hoe in hemelsnaam nu verder?! Intussen maar doorlevend, elke dag opnieuw, werkend aan en hopend op herstel, niet wetende hoe dat eruit zal zien. De steeds opflakkerende angst dat dit het is, dat dit nooit meer voorbij zal gaan en de rouw om het verleden.
Het is onderdeel van mens-zijn
Ergens tussen al deze emoties en gedachten zit ook een gevoel van trots. Ik ben er nog, ik krabbel steeds opnieuw weer op en ga de grootste uitdaging in mijn leven aan. Ik troost mezelf, motiveer mezelf en zorg voor mezelf, met vallen en opstaan. Troost haal ik uit de wetenschap dat ik niet de enige ben die deze pijn moet doorstaan, een pijn die vaak onmenselijk voelt en allesoverheersend kan zijn, maar die blijkbaar ook onderdeel is van mens-zijn.
Ik herinner mezelf eraan dat er velen zijn die mij zijn voorgegaan en die getuigen dat verbetering mogelijk is. Tijdens mijn ziekte heb ik ontdekt dat de grootste strijd waarschijnlijk in het verborgene plaatsvindt. Het zijn niet de succesvollen van onze samenleving die de grootste prestatie leveren, het zijn de mensen die elke dag moeten vechten om er weer iets van te maken.
Emma is 43, moeder en partner. Tot twee jaar geleden hardwerkend als marketingcommunicatie manager en nu hardwerkend aan haar herstel van overbelasting en depressie.
Meer lezen over Rouw om het verleden?
- Levend Verlies – wat ik nog ben en wat ik nog kan betekenen
- Stigma en verlies na psychose – ben ik de enige die dit ervaart?
- Herstellen van het innerlijke vertrouwen, varen op je eigen kompas
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie