Soms lukt het me, per ongeluk bijna, om juist in een wat korter gedicht wel 10 mensen te verstoppen die een rol speelden in mijn comeback als mens en functionaris.
Niemand lijkt het belangrijkst, maar die twee juist weer wel. Ettertjes bijna, zo gaan ze al vele jaren tekeer om me overeind te helpen. Maximaal wijkend, ogenschijnlijk op het ongeïnteresseerde af, om dan toch weer meer dan letterlijk bij me aan te bellen.
Timen hoef je mensen van na 1995 echt niet te leren
Multi channel al bij de geboorte, daarna wordt het alleen maar beter. Ik heb het over mijn eerstgeborene en nog zoiets.
ATARI TIENER TOKO
In een gedagdroomd oord, mogelijk Santa Fe,
durft ook Ry Cooder geen deuntje meer aan
Noten heb ik toch al niet meer op mijn zang
Een man moet stommer zwijgen, daarom
Toch, ergens in de verzengende vlakte doolt een brandende ziel
Hij was niet in de shopping mall
En dat joch mag niet allenig wezen
Atari Teenage Toko, noemt zijn game
Al op level 2 geeft hij doorzeefd de geest
Een speler sneeft, Jodie beeft
Dat hallucineert maar door
Hannibal Lecter, die van het recept ja
Zwijgend zwichten, proesten mag
Geef een reactie