Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Onze dochter wil geen hulp

13 reacties op “Rubriek ‘Wat zou jij doen?’: Onze dochter wil geen hulp”

1. irene

   26 oktober 2016

   Lieve ongeruste moeder,

   Helaas kunnen we niet alles oplossen. Ook al zou u dochter hulp aannemen, psychische aandoeningen zijn niet te genezen. Er zijn medicijnen en je hebt enorm veel geluk als je daar dan beter door voelt, meestal wordt men suffig en alles vlakt af. Een goede psychiater , ook daar moet je veel geluk mee hebben. Werken geeft u dochter te veel prikkels en stress. Inderdaad rust , warmte en liefde kunt u haar geven, zonder te veel te pamperen. Dring niet te veel aan, maar vraag inlichting hoe hier mee om te gaan aan deskundigen of ervaringsdeskundigen, het is nl, het meest gecompliceerde in het leven van een moeder wat er is. Probeer zelf gezond te blijven, door het af en toe van u af te zetten en ergens afleiding in te zoeken waar u een beetje blij door wordt. Uit ervaring weet ik, dat het enorme impact heeft op je leven. Vraag uw dochter regelmatig, wat ze denkt en/of voelt en zeg dat je het probeert te begrijpen, ga met haar wandelen of iets doen dat het niet lijkt dat u één op één met haar wilt praten, maar aldoende een activiteit contact met haar houdt. Meestal geeft de natuur rust, of samen haar huis opruimen, iets lekkers koken. Liefde, warmte. Maar waarschijnlijk heeft u dat altijd al gedaan. Licht in ieder geval haar huisarts in, dat het niet goed gaat met haar en of hij misschien eens langs kan gaan of een andere hulpverlener. In ieder geval, dat de huisarts het weet, misschien wanneer zij voor iets anders naar de huisarts moet kan hij en passant door dringen.
   Ik wens u enorm veel kracht en wijsheid toe en denk echt ook aan u zelf.
   Een groet van Irene

   Beantwoorden
2. Joke van der Meulen

   3 augustus 2016

   Beste mw. Baetens, Helaas heb ik niet DE oplossing voor u. Wel weet ik dat u niet de enige bent met deze lastige problematiek. Mij heeft het heel erg geholpen om lid te worden van Ypsilon. Het heeft me minder eenzaam en onmachtig gemaakt. Bovendien is er een adviesdienst die met u mee kan denken die iedere dag bereikbaar is. (088) 000 21 20 meer info http://www.ypsilon.org

   Beantwoorden
3. Huub

   30 juli 2016

   los laten en er zijn als het nodig is met een luisterend oor. Geduld hebben . Na het afglijden in een dal komt er herstel. En daar op hopen.

   Beantwoorden
4. Peter Oud

   26 juli 2016

   Het blijft toch vaak lastig iemand af te zien glijden van wie je houd. Je wil ook niets liever dat je kind gelukkig is. En dan nog dat u kind geen hulp lijkt te accepteren, kan gevoel van machteloosheid geven. ‘ Loslaten’ klinkt dan hard, dat is het niet.
   Ergens weet u dat ook. Daarentegen: U kunt uw kind niet tegen alle gevaren in de wereld beschermen. Niet loslaten is harder. Een kind heeft er niets aan als haar moeder er aan onder door gaat. Het betekent niet dat je minder van je kind houdt.
   In dat proces wat u dochter doormaakt, kan u er alleen maar voor haar zijn en zich afvragen wat u voor haar kan doen om het haar makkelijker te maken. En soms is dat een luisterend oor, of soms dat u met haar deelt wat u in een dergelijke ervaring geholpen heeft. En soms is het afwachten, vertrouwen hebben in uw dochter, vertrouwen hebben in haar proces. Dat betekent soms ook nee zeggen. Grenzen aangeven. Tracht ongevraagde adviezen achterwege te laten. Die komen veelal voort uit redders fantasieën of een idee van ‘beter weten’. Daar heeft niemand wat aan. Roept veelal alleen maar irritatie op.
   Kwam tijdens mijn vakantie een moeder tegen van een kind met een verslaving. Zij beschreef een vergelijkbaar proces als u hierboven aangeeft. Destijds, verteld zij, hulp gemist had en nu met een opleiding bezig was en zelf als ervaringsdeskundige, ouders, naasten wilde bijstaan. Zij kon praten uit eigen ervaring.
   En soms helaas als er gevaar is, zoals boven weergegeven, moet je ingrijpen. En dat is niet fijn. Dat blijven altijd lastige afwegingen.
   Ik hoop dat u hierbij van u huisarts of andere deskundige ondersteuning ervaart.

   Beantwoorden
5. H. Geismann

   25 juli 2016

   Een nare situatie voor alle betrokkenen.
   U geeft aan dat uw dochter al langer arbeidsongeschikt is. Daaruit meen ik op te kunnen maken dat de ziekteverschijnselen wellicht al eerder zijn opgetreden in haar leven. Op welke wijze hebt u het destijds opgelost?
   Vaak weigeren patiënten hulp, omdat de professionele hulpverlening in een eerder stadium zo slecht was. Soms worden patiënten namelijk onder veel dwang en drang mishandeld tijdens opnames, dagbehandeling of thuisbehandeling, zonder dat iemand van hun naaste omgeving daar erg in heeft. Ouders moeten niet zozeer bovenop het ziekteproces van hun kind gaan zitten, maar veeleer op de controle van de kwaliteit en kwantiteit van de geleverde zorg door de ggz-instellingen.

   Beantwoorden
6. Mario Domen

   25 juli 2016

   Misschien helpt het om haar serieus te nemen. Op zoek te gaan naar de verborgen boodschappen in haar ‘wanen’. Dan kan misschien een gemeenschappelijke taal gevonden worden om de concrete problemen te bespreken?

   Beantwoorden
7. May-May Meijer/Yasmin Vemeer (PS.)

   25 juli 2016

   Ik herken dit. Toen ik zelf ziek was vond ik het ook heel vervelend dat mijn familie niet mee ging in mijn verhaal en bleef aandringen op medicatie. Het leidde ertoe dat ik bijna niks meer tegen ze zei en me heel erg alleen voelde met de onrust in mijn hoofd. Misschien helpt het als u een beetje mee gaat met haar denkbeelden? Bv we willen je graag helpen, misschien kun je met de huisarts/psychiater praten over wat je denkt over de AIVD (of wat bij haar van toepassing is)? Dit is inderdaad een erg moeilijke fase. Ik vraag me af of familie niet wat meer mogelijkheden moeten krijgen om hun familielid in behandeling te krijgen (weet de precieze stand van zaken niet). Misschien kunnen jullie ook Ypsilon bellen? Dat is een vereniging voor familieleden van mensen met een psychose. Heel erg veel sterkte voor u en uw dochter mevrouw Baetens!

   Beantwoorden
8. Stefan Vlaminckx

   24 juli 2016

   Mijn inziens kun je niet veel meer doen als gerust stellen, uitleggen en verder loslaten. Ze mag zorg weigeren, en zolang zij geen gevaar is voor anderen (ik laat hier expres “zichzelf” weg), zal ingrijpen heel moeilijk zijn.
   Laat de huisarts alvast medicatie uitschrijven. Dat kunt u dan meenemen op bezoek. Wellicht wil ze het innemen.
   Zoniet, neem het mee terug.

   Hoe dan ook sterkte.

   Beantwoorden
9. Keesjan@ao-cs.nl

   24 juli 2016

   Los laten. Kj

   Beantwoorden
10. Ewoud

    24 juli 2016

    Hallo,

    Allereerst complimenten voor het plaatsen van jullie situatie op deze pagina. Ik vind het logisch dat jullie dochter niet de ‘zorg’ wil die vaak gegeven wordt, namelijk opname in een kliniek. Ik heb dit zelf vaak meegemaakt en het is geen aanrader. Waar ik benieuwd naar ben is wat die zogenaamde waanbeelden dan precies zijn. Is het ook een spirituele/godsdienstige verwarring?
    Eventueel als dat mogelijk is kan uw dochter ook kontakt met mij opnemen.
    Vriendelijke groeten, Ewoud Loots

    Beantwoorden
11. Dennis

    24 juli 2016

    Beste mevr Baetens,

    De informatie die u geeft is voor mij als opstartend therapeut, heel beknopt en eigenlijk te weinig om op basis hiervan een concrete tip te geven. Mocht u behoefte hebben aan begeleiding, kunt u altijd contact met me opnemen.
    Groet,
    Dennis

    Beantwoorden
    1. Sandy maes

       21 februari 2018

       Hallo, ik ben sandy maes, doof geboren. Mijn zus Nancy (doof) lijdt duidelijk een sizhofrine zeker al 5 jaar of meer. Ze heeft last van waanideeën en hallucinaties. Ze wil geen hulp vragen en ze denkt dat ze heilig is enz.. dat is erger.. wat moet ik doen? Mijn ouders zijn radeloos .

       Beantwoorden
       1. Jeroen Zwaal

          23 februari 2018

          Als je deze vraag ook in het espreekuur stelt, kan ik er uitgebreider op antwoorden. Voor nu: sterkte!

          Beantwoorden