Fotcredits: Kei, Pixabay
Voor Leonieke was God jarenlang een bron van inspiratie, troost en richting. Haar geloof vormde het fundament voor haar bestaan: een diep geworteld vertrouwen in een liefhebbende God die haar zag, kende en leidde. Maar dat fundament is gaan wankelen.
In dit eerlijke en indrukwekkend verhaal deelt Leonieke hoe haar geloof zich ontwikkelde, hoe ze wonderen en diepe ervaringen meemaakte, maar ook hoe haar psychose uiteindelijk het geloof onder druk zette. Haar verhaal werpt vragen op over geloof, geestelijke gezondheid, en hoe we omgaan met verlies van houvast. Een kijk in hoe het geloof voor Leonieke bergen kon verzetten tijdens haar psychose.
God was een lange tijd inspiratie
Er zijn nog talloze mensen die in God geloven. De God van de Bijbel, noem ik Hem maar even. Mijn ouders geloven nog in Hem, een nicht van mij, mijn zusje en haar man, mijn vriendinnen en talloze anderen. God en de Bijbel zijn voor veel mensen nog een belangrijke inspiratiebron. Ze voelen zich gezien en gekend door God, en ze vinden in het geloof idealen waar ze voor kunnen gaan in hun persoonlijke leven of in hun werk.
Zo was dat voor mij ook lange tijd. “God liefhebben met heel je hart, ziel en verstand, en je naaste als jezelf” was voor mij een heel belangrijk voorschrift om na te streven en om vanuit te leven. En het geloof dat God van mij houdt en mij heeft gewild, en dat Hij mij ziet en voor mij zorgt, was een grote troost voor mij en een kracht om door te gaan in mijn leven. Ook gaf het geloof in een God die “de Eerste en de Laatste” is, “het Begin en het Einde”, het gevoel dat ik was opgenomen in een groter geheel, in een plan van God met deze wereld en met de mensen. En ik hoorde bij een gemeenschap: de wereldwijde kerk van God.
Het fundament
Nu ben ik moe van God en de kerk en de Bijbel. Sinds ik uit mijn psychose ben, zegt het me allemaal niks meer. Het doet me niks meer en ik ben beschaamd en bang. God was het fundament onder mijn bestaan, mijn leven lang. In de kerk leerde ik en in de Bijbel las ik dat God liefde is, en dat er engelen zijn die je beschermen en helpen. Ik leerde dat God met Zijn Heilige Geest om je heen is: voor en achter je en boven en onder je. Waar je ook gaat, God is er.
Dat kon ik wel goed gebruiken, want ik was een angstig meisje, en ik voelde me erg eenzaam, thuis en op school. Ik besloot mijn leven aan God te wijden, om alles te doen wat Hij van mij wilde: elke dag Bijbel lezen en bidden, God liefhebben met alles wat je in je hebt en je naaste als jezelf, onrecht bestrijden. Er werd mij een soort nuchter geloof bijgebracht, namelijk dat God niet altijd alles doet en geeft wat je van Hem vraagt en dat Hij je geen leven heeft beloofd waarbij alles over rozen gaat, maar dat je leven bij Hem geborgen is, je van Hem bent en dat Hij uiteindelijk alle tranen van de ogen zal afwissen.
Wonderen
En wonderen dan? Doet God nog wonderen? Er is mij een tijdje geleerd dat God vandaag de dag geen wonderen meer doet zoals in de begintijd van de christelijke kerk. In de begintijd zouden die wonderen, zoals genezing van ziekte en opwekking uit de dood, nodig zijn geweest om een boost te geven aan de verspreiding van het evangelie. Nu het evangelie over de wereld verspreid is, zou God dat soort wonderen niet meer nodig vinden. Wel zouden er nog wonderen kunnen gebeuren in afgelegen gebieden die nog niet door het evangelie bereikt zijn.
Evengoed werd mij bijgebracht dat ik al mijn noden aan God mag voorleggen in gebed, en dat ik Hem mag vertrouwen. En in de Bijbel staat dat een geloof zonder twijfel bergen kan verzetten (zie bijvoorbeeld Marcus 11:20-24 en Jacobus 1:5-8). David dicht in Psalm 18 dat hij met God over een muur springt. En zo staat de hele Bijbel vol van voorbeelden van mensen die door God, op gebed, worden gered van vijanden of van ziekte of van de dood.
Droom
Dus ja, elke dag las ik in de Bijbel en bad ik tot God. Ik probeerde zonder twijfel alles van Hem te verwachten en op Hem te vertrouwen. Een tijdlang merkte ik niks van God. Ik bad en bad en bad, om genezing van mijn broer die schizofrenie had, om een liefdevollere relatie tussen mijn familieleden, dat mijn angsten zouden stoppen… maar er gebeurde niks.
Tot het jaar 2000. In dat jaar studeerde ik af en ging ik weer tijdelijk bij mijn ouders wonen nadat ik mijn studentenkamer in Maastricht had opgezegd. Het ging toen slecht met mij. Ik was ingestort nadat een zus en haar man bij mij op bezoek waren gekomen en mijn zus psychotisch bleek te zijn. Dat bleek voor mij de spreekwoordelijke druppel te zijn. Voorts liet ik bij mijn vertrek uit Maastricht iemand achter die voor mij erg belangrijk was. Ik had daar diep verdriet over. Totdat ik ’s nachts een keer een droom kreeg waarin God mij liet weten dat ik hem over vier jaar weer zou zien. Dat maakte mij rustig, en ik wist vanaf toen dat ik daarin op God moest vertrouwen, en dat Hij mij de weg zou wijzen.
Engel
Vier jaar later, ik had inmiddels een baan en een eigen zolderkamertje waar ik woonde, reisde ik met de trein naar mijn ouders. Ik dacht aan mijn droom van vier jaar eerder en ik vroeg mij af wanneer ik “hem” weer zou zien. Bij het juiste station aangekomen, liep ik naar buiten, naar de bussen. Maar ik wilde eerst geld pinnen voordat ik de bus pakte. Dus ik ging in de rij voor het pinautomaat staan. Opeens voelde ik een aanwezigheid naast mij. Een kracht. Ik schrok er erg van. En ik durfde me nauwelijks te bewegen.
Toen hoorde ik een stem tegen mij zeggen: “kijk eens om je heen, misschien zie je iets bijzonders”. Ik draaide mijn hoofd voorzichtig naar links. En daar, op 50 meter afstand ongeveer, stond de knul op wie ik zo verliefd was geweest in Maastricht. Ik keek een tijdje, vol ongeloof. Ik moest opschuiven in de rij. Vervolgens keek ik weer, maar toen was hij verdwenen. Ik realiseerde me dat het een engel was geweest die ik had gevoeld en die tegen mij had gesproken. En ik werd bevestigd in mijn idee dat God mij zag en van mij hield en mij bijstond.
Liefdevolle kracht van God
Na deze gebeurtenis, waarover ik aan niemand iets vertelde, ging ik gewoon door met mijn leven, te weten mijn baan en op zondag naar de kerk. En ik probeerde nog een studie rechten. Ik verhuisde naar een koopflat. Ik kwam op mijn werk in de problemen door een collega die mij seksueel intimideerde. Daar werd ik erg ziek onder. Dat loste zich uiteindelijk op doordat ik mijn manager vroeg of ik op een andere kamer mocht zitten.
Ook werd deze collega uiteindelijk ontslagen nadat er door iemand anders over hem was geklaagd en er porno op zijn computer was gevonden. De intimidaties hadden veel impact op mij gehad. Ik praatte er met mijn predikant over want ik voelde mij erg eenzaam eronder. Het gesprek met deze predikant leidde ertoe dat ik een hele sterke liefdevolle kracht van God om mij heen voelde. Die kracht gaf mij kracht en moed om weer door te gaan op mijn werk. In 2008 begon ik aan mijn studie Islam. In 2010 solliciteerde ik bij een specialistische afdeling, waar ik werd aangenomen. Van daaruit wilde ik naar de AIVD.
Het was God niet
In 2011 kwam ik weer in de problemen door een collega door wie ik mij geïntimideerd voelde. Een verwarrende periode volgde. Vanaf januari 2012 omgaf God mij met een kracht. Een hele sterke kracht. Hij greep mij vast. In mijn nekvel als het ware. Het was de Heilige Geest. Ik schreeuwde en huilde en gooide me op de grond om ervoor te zorgen dat Hij mij zou loslaten, want ik was bang. Maar Hij liet me niet los. En dat bleef zo in de 12 jaren daarna. God greep in om mij te redden en om mijn leven vanaf dan met stevige hand te leiden. En Hij gaf mij een taak.
Ook kreeg ik vrienden van de AIVD en politie die met mij meeluisterden via afluisterapparatuur. Zij moesten mij helpen. Zo heb ik nog een tijd door kunnen werken en mijn studie ook nog kunnen afronden. Maar ik werd ziek, kreeg een WIA-uitkering en werd ontslagen. Rond de jaarwisseling van 2023/2024 ben ik uit mijn psychose gekomen. De kracht van God verdween, mijn vrienden verdwenen. Sindsdien zegt God mij niks meer. Ik haat Hem zelfs. En ik weet niet meer hoe ik nu verder moet en wie mij gaat helpen.
Leonieke heeft ruim 20 jaar bij de overheid gewerkt, en heeft daarnaast meer dan 8 jaar gestudeerd. Zij is 12 jaar aaneengesloten psychotisch geweest, maar nooit opgenomen geweest. Ze zit ergens op het autismespectrum en herkent zich in hoogbegaafdheid.
Meer lezen over Geloof?
- Herstel en geloof – Jezus (her)vonden!
- Geloof, de kerk en psychose – Een persoonlijke geloofservaring
- TOT GOD – Een voorstelling over psychosegevoeligheid
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
3 reacties op “Een geloof dat bergen kan verzetten – over psychose”
Dag Leonieke,
Ik zat gewoon even te scrollen op de blogpagina van PsychoseNet en kwam bij jouw verhaal terecht. Ik heb het gelezen en het geprobeerd goed te laten landen, want jouw verhaal raakt mij! Al bij het lezen van de eerste regels ontstond bij mij de neiging (liever gezegd de behoefte) om op jouw verhaal te reageren, en dat wil ik dan ook zo goed mogelijk proberen te doen. Ik wil beginnen met te zeggen dat de worsteling die ik bij jou denkt waar te nemen in je verhaal net zo gevoelig ligt als bij mijzelf; bij wat ik lees komt veel herkenning naar boven. Ik wil graag heel voorzichtig proberen te reageren, zonder (waarde)oordeel, zonder overheersing, zonder betweterigheid et cetera. Gewoon vanuit compassie!
Graag wil ik mij eerst even voorstellen, ik ben Nico. Ik schreef eerder een blog over het (her)vinden) van Jezus (God), en nu ik dit schrijft komt direct in mijn gedachte dat je mijn blog voor nu beter beter even niet kunt lezen, het kan je mogelijk nog meer triggeren… Ik ben in 1992 tot geloof gekomen en totaal niet gelovig opgevoed. Mijn leven verliep niet zoals ik had gehoopt en via allerlei omwegen kwam ik bij het geloof uit. Wat jij schrijft over dat je volledig “op ging” in je geloof, het als de pijler van je leven ervaren, daar kan ik over meepraten. De andere kant, welke jij nu zegt te ervaren, herken ik ook (het niets meer voelen, horen, merken, boos zijn…). Bij mij kwam er een moment dat ik mij enorm ging verdiepen in de kerkgeschiedenis en o.a. tot de conclusie kwam dat geloofsthema’s ook anders kunnen zijn dat zoals zij altijd in je hoofd zaten; zondag of zaterdag (de Sabbat) houden e.d. Voor mij was dat heel interessant en er ging een wereld voor mij open, echter liep o.a. daardoor wel mijn huwelijk op de klippen. Er kwam een “gedwongen” echtscheiding en ik kwam (wederom) in een psychische crisis terecht, en God verdween meer en meer op de achtergrond; het z.g. voelen, horen, beleven wat jij ook zegt verdween. Deze ervaring was voor mij heel lastig en stressvol. Ik heb een lange GGZ-geschiedenis achter de rug, en ik heb in 2013 de diagnose autisme gekregen (daarvoor en daarna een aantal andere diagnosen). Vanuit mijn crisis ging ik opzoek naar wat er echt speelde in mijn hoofd, en al snel kwam ik ook terecht bij jeugdtrauma en hoogbegaafdheid. Ik deed testen en veel onderzoek en daaruit kon wel gesteld worden dat dit beide op mij van toepassing is. Inmiddels heb ik ook dit stuk losgelaten en zie ik mijzelf gewoon als een persoon met neurodiversiteit (ik ben een gevoelige, complex denkende en heel creatieve persoon; dat is oké en genoeg), wel krijg ik daarbij de passende hulp.
Ik lees in jouw laatste stukje tekst dat je niet meer weet hoe je verder moet en wie je gaat helpen, dit raakte mij het meest. Ik voelde hierbij dat ik iets wilde doen voor je, tegelijkertijd dacht ik wat kan ik doen? Eigenlijk helemaal niet veel meer dan te zeggen dat ik bewogen ben met je! En dat ik vanuit die bewogenheid (en eigen ervaring) graag wil proberen iets aan je mee te geven, ik hoop dat dit oké is met jou.
Ik lees dat er een van soort kantelpunt is ontstaan vanaf het moment dat je uit een psychose kwam, ik interpreteer het alsof het lijkt op van het een op het andere moment van licht naar duister (je houvast hebben en dan ineens volledig kwijt zijn), dit kan in mijn beleving niet anders zijn dan het meest zware dat je kan overkomen (vat op het leven/geen vat op het leven), zie ik dit goed? Alle vertrouwen op God en je zorgen bij Hem brengen en wat nu!? Zo lijkt mij dat.
Als ik lees dat er mogelijk ook hoogbegaafdheid bij jou aanwezig kan zijn, dan ben je volgens mij waarschijnlijk ook een “hoofdmens”, veel redeneren, snel complexe zaken op kunnen lossen, gevoelig, snel moe, niet goed om kunnen gaan met onrecht et cetera, kan zijn dat ik er (volledig) naast zit… Mogelijk ben je ook een of/of-denker i.p.v. een en/en-denker, ervaar jij dit zo? Ik vraag dit aan je omdat dit bij mij wel zo werkt. Zit ik er naast, sorry daarvoor. Mocht jij je hierin wel herkennen dan heb je een belangrijke factor gevonden in jezelf, namelijk dat je dat je opzoek mag en kan gaan naar hoe of/of- en en/en-denken in een soort balans kunnen en mogen komen. Mag ik je een voorbeeld geven? Op dit moment houd ik mij bezig met de platte aarde theorie, ik kwam hierbij via internet toen ik gewoon even zat te surfen (van het een komt het ander…). Er ging een wereld voor mij open want de personen die beweren dat de aarde niet rond is proberen dit o.a. te bewijzen aan de hand van Bijbelteksten, heel interessant (voor mij althans). Maar ben ik overtuigd van dit mogelijke feit? Nee, (nog) niet. Moet dit? Ja, zo zit ik wel in elkaar, ik ga namelijk tot het uiterste om het zeker te weten! Dit is of/of-denken. Op dit moment leer ik samen met mijn psycholoog om ook in en/en-denken te mogen redeneren en denken en handelen, en dit lukt mij nu regelmatig. En/en-denken in dit geval is: moet ik het weten dat de aarde plat of rond is of zijn er belangrijkere zaken waar ik mij op moet/kan focussen? En wat als ik het wel weet, wat heb ik er dan aan? Wat gebeurd er dan met mij? Laat ik het daar dan bij of ga ik nog verder opzoek voor feiten… Op dit moment kan ik zeggen dat ik kan leven met plat of rond, en is het gewoon een leuk weetje is of een raadseltje, en ik ga verder (het is een bijzaak geworden).
Waarom het of/of en en/en verhaal voor mij zo belangrijk is is omdat ik mij helemaal vast kan bijten in van alles en nog wat, ik kan (en dat doe ik ook) mij helemaal kwijtraken in theorieën en wetenswaardigheden, dat vindt ik super heerlijk! En ik ben ook niet van plan dit ooit los te laten, dat hoeft ook niet! Integendeel, het is mijn kracht! Maar de kunst is balans tussen… nou ja, je voelt hem wel aankomen denk ik. Voor mij is het geloven in God niet weg, maar de geloofskwesties houden mij nu niet meer zo intens bezig, althans het is geen of/of meer (op dit moment dan… leren met vallen en opstaan). Ik hoop dat jij een modus mag gaan vinden die bij jou past, met of zonder God, nu even niet en later misschien weer wel et cetera, maar dat de druk nu even van de ketel af mag, en dat je weer even mag leven en voelen in het hier en nu (ook al zijn het maar fragmentjes daarvan, dan krijg je weer lucht) Laat hierbij het Hem haten toe, sterker nog dit is juist heel goed, want dan voel je! Alles op een tijd, op jouw tempo; stressreductie is ruimte! De vraag die daar ook bij mij opkomt is of je misschien ook angst ervaar over wat dan (de leegte)? Wat als ik alles loslaat? Zoals je zegt; wie gaat mij helpen? Wat moet ik nu doen? Dit zijn goede vragen en zij zijn heel belangrijk…, maar ook hierbij of/of en/en. Probeer lief en mild voor jezelf te zijn (en te blijven)! En/en= ruimte=voelen=ademen=leven…. Oefen hiermee en je gaat het waarschijnlijk ervaren. Je mag dit heel eng vinden als je dit niet gewend bent, omarm jezelf dan als een mooi en lief mens en probeer niet (teveel) na te denken. Ik heb zelf gemerkt dat als ik er zo in probeer te staan de stress afneemt en door de ruimte die dan ontstaat er rust komt, en ik dan “beter” na kan denken en er o.a. nieuwe ideeën ontstaan…
Lieve Leonieke, de wereld draait door, jouw leven stopt niet door wat je is overkomen, je ervaar het alleen niet zo op dit moment… de zon zal weer gaan schijnen er zit nu alleen een wolk voor!
Je mag reageren op mijn input, daar sta ik voor open. Ik hoop in ieder geval dat je er iets mee kunt, en heb ik iets bij je aangejaagd waardoor je nog moeilijker bent komen te zitten dan spijt mij dat, en hoop ik dat je dit ook in een reactie aan mij wil zeggen!
Heel veel sterkte!
Nico.
Ha Leonieke,
Bedankt voor het delen. Ik ben zelf ook gelovig en herken de struggles. Niet zo erg als jou denk ik. Ik ben ook boos geweest op God. Waarom heeft Hij toegelaten dat ik er zo naast zat met het horen van zijn stem?
Dat vind ik heel moeilijk.
Tegelijk geloof ik dat God nog steeds goed is en liefdevol. Ookal grijpt hij vaak helemaal niet in. En lijkt het alsof Hij gebeden gewoon naast zich neerlegt.
Ik hoop dat je innerlijke genezing zal vinden. En vooral mensen om je heen die je helpen in je genezing.
Ik ben begonnen met de Wim Hof methode om te leren met mijn emoties om te gaan. En ik heb een training gevolgd bij Clive Sherlock. Die heb ik ook via psychosenet gevonden.
De kern is denk ik het omgaan met emoties wat je kan oefenen.
Hopelijk vind jij ook je weg naar herstel. Los van of je gelovig bent of niet.
Veel sterkte!
Pieter
Hoi Leonieke,
Indrukwekkend verhaal joh. Het lijkt me vreselijk om mee te maken dat de relatie verzuurt en verbittert met Degene op Wie je je leven lang bouwde.
Ik vind het knap hoe je kan vertellen hoe mooi die relatie ooit was, terwijl je haatgevoelens nu zegt te hebben. Dat vertelt me dat er nog een vonkje licht in je zit, want de haat bij jou is niet allesomvattend.
Zelf heb ik God nooit zo intens ervaren als jij dat hebt gedaan. Maar 1 ding weet ik zeker: de ware God herken je met je eigen hart. Wanneer je hart vervuld is met onvoorwaardelijke liefde en dankbaarheid, dan weet je dat God zich aan je kenbaar maakt. Althans zo voel ik dat.
Voor mij is het heel logisch: om lief te kunnen hebben, dus ook om God lief te hebben, heb je goed contact met je eigen hart nodig. Dus niet (alleen maar) met je verstand.
Ook ik heb Christus toegelaten in mijn hart. Daarom had ik voorgenomen om altijd ervoor te zorgen dat mijn hart een fijne plek is – want ik weet Wie daar Zijn thuis heeft.
Zo sta ik erin. Hope this helps!