Fotocredits: Pixabay; Surely. Het hersteldagboek van Maria Louise: deel 4.
Maria Louise deelt regelmatig een passage uit haar hersteldagboek. Ze deelt haar herstelproces op dagelijkse basis en laat vooral zien dat herstel niet lineair is. Met haar openheid biedt ze herkenning en steun aan anderen die een soortgelijke weg bewandelen.
Dag 294 – interne lavalamp
Het is zondagochtend, ik ben net terug van mijn wekelijkse yogales en ik voel hoe de onrust als de vloeistof in een lavalamp door mijn lichaam borrelt. Ik weet dat ik me een beetje moet terugtrekken vandaag, omdat ik en mijn huisgenoten anders te veel geconfronteerd worden met mijn humeurigheid. Deze interne ongezelligheid ga ik liever even alleen aan, omdat ik weet dat het meestal gedurende de dag wel weer wegebt.
Om mezelf af te leiden van mijn kronkelende gedachten, ga ik een beetje zitten tekenen – mijn zoontje heeft me de opdracht gegeven om de clublogo’s van de eredivisie na te tekenen. Eerst hielp hij zelf nog mee, maar inmiddels heeft hij zijn interesse verloren. Go Ahead Eagles maakt het me knap lastig en dat is een goede zaak, want ik merk meteen dat priegelwerk precies is waar mijn hoofd behoefte aan heeft.
Dag 303 – de man met de kraaien
Het is dinsdagochtend en ik heb net mijn zoontje naar school gebracht. Ik wandel de hei op en merk dat ik nog steeds aan het bijkomen ben van een onstuimig weekend, waarin ik, na lang peinzen en een opluchtend gesprek met mijn broer, besloot om voor het eerst in acht maanden een kleine dosis Lorazepam in te zetten. Het effect was een soort mellow, zombiestand, waarin ik niets anders kon dan de serie Platonic bingen en genieten van de acteerprestaties van Seth Rogen en Rose Byrne. Mijn huisgenoten vonden het wel lekker rustig, zo’n moeder aan de drugs. En ook geruststellend dat ik aan mezelf kon toegeven dat er even wat moest gebeuren, ook al is dit misschien niet de oplossing voor de lange termijn.
Ik wandel door, mindful. Er zit niets anders op dan heel langzaam lopen. Ik sta stil bij een bankje, overweeg erop te gaan zitten, maar op een of andere manier lukt dat niet. Dan zie ik een vlucht met ganzen, en ik besluit hun richting te volgen.
Stipt 8:30!
Bij een grote boom even verderop kom ik een man tegen. Hij heeft een Samson & Gert-achtige hond bij zich, zo’n langharige die ik het liefst een diadeem zou willen geven. Hij geeft me een compliment over de kleuren van mijn jas. Ik bedank hem voor het compliment en zeg nog iets over dat de kleuren er wel vanaf spatten. Hij vindt dat juist mooi, zegt hij. Ik loop door en realiseer me dat ik de jas niet altijd wil dragen, omdat hij zo opvalt en iedereen er iets van vindt, maar momenteel voel ik me er goed in.
Dan hoor ik de hond achter mij blaffen en kraaien opgewonden kraaien. Ik weet dat het niets met mij te maken heeft, maar ik blijf toch staan en draai me nieuwsgierig om. Dan zie ik dat de man de kraaien voert. Hij vangt mijn blik en begint te vertellen. Hij en zijn hond wandelen iedere ochtend een rondje samen met de kraaien over de hei. De kraaien wachten hem steevast om 8:30 uur op bij een hek en dan gaan ze op weg. Zijn hondenkoekjes blijken het geheim achter dit bijzondere wandel- en vlieggezelschap.
Ze zijn wel brutaal!
Met glinsterende ogen vertelt hij over een kraai die heel brutaal was en hem weleens van achteren aanviel. Hij is toen een pet gaan dragen, maar dat hielp niet echt, want dan vloog de pet af. Inmiddels ziet hij die kraai niet meer. We babbelen nog wat over het herkennen van kraaien en hij zegt dat hij de kraaien individueel niet kan herkennen, maar dat hij zich eens zal gaan verdiepen in de uiterlijke kenmerken van de vogels. We zeggen elkaar gedag en ik wandel met een warm hart verder.
Later in de week, op de fiets naar voetbaltraining, vertel ik mijn zoontje over de man en de kraaien. Hij is een tijdje stil en vraagt dan: maar gaat die man dan nooit op vakantie?
Dag 306 – knuffeldrang
Het is vrijdagochtend en ik kom net terug van een wandeling op de hei. Tijdens de wandeling heb ik wat transcendente ervaringen, of in elk geval, ik denk dat het dat waren. Ik heb er nog niet echt de woorden voor, misschien komt dat later. Ik merk dat ik er een beetje bang van word, maar herken de angst in mezelf en spreek mezelf even geruststellend toe.
Als ik bijna klaar ben met mijn wandeling, kom ik een vriendelijke buurman tegen die ik niet zo goed ken, maar met wie ik al een jaar of twee een ‘lijntje’ voel. We kletsen wat over hoe mooi de hei is en hij vertelt wat over zijn kleinkinderen die naar het oosten van het land gaan verhuizen. Ik ben helemaal op hem ingesteld, maar zie in de tussentijd ook mijn man en dochter achter hem langslopen. Zij liepen deze ochtend hun eigen route. Ze kijken me veelbetekenend aan en dan zie ik dat ze ons niet willen storen en dat ze doorlopen.
Hij deed mij denken aan mijn opa
Ik krijg er kortstondig een moeilijk gevoel bij en ik weet eigenlijk ook meteen waarom: op de avond dat ik de diagnose ‘psychose’ kreeg, kwam ik de buurman en zijn hond ‘s morgens vroeg tegen in het bos. We maakten een praatje en hij vertelde me dat hij jarig was. Hij deed me op dat moment heel erg aan mijn opa denken en ik voelde zóveel liefde opkomen, dat ik hem vroeg of ik hem een knuffel mocht geven. Dat mocht en dus gebeurde dat. Later, toen ik uit mijn intense staat kwam door Haldol en Lorazepam, schaamde ik me diep voor deze knuffel. Het moest wel heel erg gek zijn geweest dat ik dat had gedaan. Nu denk ik: voor wie eigenlijk? Als ik later doorloop, stuur ik mijn man een berichtje.
Later zie ik dat hij er met een hard lachende emoji op heeft gereageerd. Dat lucht op, want daarin voel ik zijn vertrouwen in mij.
Dag 309 – hallo Lorazepam
Het is maandagochtend in de herfstvakantie, en ik zit in de wachtkamer van de huisarts. Ik wil met hem overleggen wat nu de beste strategie is, nu ik voel dat ik uit balans begin te raken. Ik denk terug aan de afgelopen weken. Ze zijn intens geweest, met name doordat er nog steeds veel onduidelijkheid is over de toekomst van mijn dochter in het onderwijs, wat veel spanning oplevert in het gezin.
De huisarts hoort me aan, terwijl ik het lastig vind om de juiste woorden te kiezen om mijn verhaal te doen in zo’n korte tijd. Dan kijkt hij me streng aan en zegt: “Het is nu belangrijk dat je de Lorazepam gaat slikken om deze week tot rust te komen.” Ik zeg hem dat hij me wel erg streng aankijkt en dat me dat niet helpt. Dat ik heus weet dat er wat moet gebeuren en dat dat precies de reden is dat ik bij hem zit.
Dan verzacht zijn blik en zegt hij dat het goed is dat ik ben gekomen. Hij doet nog wat medische checks, omdat ik de afgelopen tijd veel pijntjes heb in mijn hart, rug en longen. Alles ziet er verder goed uit, maar mijn hart gaat wel relatief snel, wat me ook al was opgevallen. We spreken af dat ik de Lorazepam op gevoel mag nemen, maximaal 3 pilletjes per 24 uur, en dat we elkaar later die week weer even spreken.
Een dubbel gevoel
Ik loop weg met een dubbel gevoel, maar ben vooral opgelucht dat ik de huisarts heb gesproken en er een voorlopig plannetje ligt. Ik kan nu iets doen aan deze toestand en dat geeft rust. Na de afspraak bij de huisarts neem ik meteen een rustgever in en stuur een korte update naar mijn belangrijkste naasten. De rest van de herfstvakantie verloopt rustig, op een bezoekje naar een tropisch zwemparadijs na.
Over mij
Ik ben Maria Louise, 42 jaar, en ik heb eind vorig jaar een korte psychose doorgemaakt. Ik woon samen met mijn man, twee kinderen (13 en 10), een kat en een berg wandelende takken. Ik werk hard aan mijn herstel en schrijven helpt mij daarbij.
Meer lezen van Maria Louise?
Meer lezen over het Herstelproces?
- Mijn innerlijke reis – vallen en opstaan
- Vooruitgang! – tarot readings, intuïtie en zelfliefde
- De prijs van herstel – mijn bestaansonzekerheid
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie