Hoofstuk 2, Fotocredits: Miriam, zelfportret
Miriam schrijft over het verlies van haar zoon en hoe deze gebeurtenis de periode daarna heeft getekend. In het 1e hoofdstuk vertelde ze over haar ontmoeting, als moeder, met de psychiater van haar zoon. In dit nieuwe verhaal, hoofdstuk 2, borduurt ze daarop verder en geeft ze een kijk in haar gevoelens en gedachten tijdens haar eerste gesprek met de psychiater.
Gesprek in het park.
De nacht was lang. Alle tijd om te twijfelen. De verwarring maalde de uren weg. Kon ze hem vertrouwen dat hij haar door het gesprek zou loodsen zodat ze haar hoofd niet zou verliezen? Afbellen kon altijd nog. Wat als ze niet sliep? Welk etablissement in de buurt zou geen angst oproepen omdat ze kon vertrouwen op prettige herinneringen? Een enigszins rustieke ambiance, comfortabele stoelen en verse bloemen. Zeker verse bloemen. De omgeving moest absoluut zo zijn ingericht dat het niet te intiem was maar casual aanvoelde en waar men geslaagd een gedempte conversatie kon voeren.
’s Zomers had ze er vaak met haar man op het terras gezeten. Haar man in de scootmobiel, hondje op schoot, ze hadden de afstand net kunnen overbruggen van hun huis naar het parkje. “Onze postzegel”, had haar man het stukje groen genoemd. In het restaurant had jong personeel zich beleefd en keurig gedragen.
Weliswaar uit de hoogte maar haar man had zich er dit keer niet aan gestoord wat de stemming erin hield. Hij had de ristretto zelfs een tien gegeven. Zelf nam ze altijd de latte en soms de flat white.
De teckel bleef thuis
Na de dood van het baasje van de teckel was het hondje eraan gewend geraakt door haar alleen te worden uitgelaten. Drie keer per dag kreeg ze het halsbandje om, stak ze de drukke verkeersweg over, rook ze de uitlaatgassen, huppelde ze over de brug het parkje in en genoot ze van het loopje naar de zorgvuldig aangelegde perken met witte kiezels met in het midden de fontein. Ron het terras hing iedere dag weer een hemel van hondengeuren.
Deze keer kon de teckel niet mee. Nadat ze een tafeltje bij het raam had gevonden en haar jas over de stoel had gelegd, bestelde ze een flat white. Daarna liep ze naar de toiletten, frunnikte wat aan haar haren, waste nog maar eens haar handen en bekeek zichzelf in de spiegel. “Ik zie er niet uit”, vond ze en viste een roze lipgloss uit haar tasje wat ze nauwkeurig aanbracht. De handdoekjes waren op zodat ze met natte handen naar buiten kwam en hoopte dat hij nog even op zich liet wachten. Zelf verafschuwde ze vochtige handjes. Ze wapperde haar handen stuntelig heen en weer en veegde ze tenslotte af aan haar broek.
Ze was er klaar voor
Toen de koffie werd gebracht en ze uitkeek over de tuin werd ze rustig. Ze was er klaar voor. De perfect aangeharkte perken en symmetrie van de wandelpaadjes, daar was over nagedacht. Geen onkruid, geen verborgen afval, geen plotselinge verrassing. Tot haar tevredenheid was vandaag ook de fontein aan. Het water kletterde gezellig op de kiezels.
Opgelucht was ze geweest toen de psychiater zonder aarzeling had ingestemd met haar voorstel elkaar in het parkrestaurant te treffen. Hij liet haar niet lang wachten. Ze zag dat hij met de fiets was gekomen en keek hoe hij zijn fiets in het rek zette. Op slot. Ze hoopte dat hij het initiatief nam en wist waarom ze hier aan tafel zaten.
Een herinnering aan die helse tijd
Het voelde licht in haar hoofd en de inspanning om er met haar gedachten bij te blijven kostte zoveel moeite dat ze trilde. Ze hoorde zichzelf brabbelen en trachtte een lijn te ontdekken in wat ze aan het vertellen was. Ze poogde de situatie in de hand te houden maar verdwaalde hopeloos.
“Ik vul de stilte”, dacht ze. “Dat lukt nog net.” Terug naar alles wat er was gebeurd. De eenzaamheid proberen te delen met de man die aangeboden had nog eens over de dood van haar zoon te willen praten. De enige persoon die in het begin van de vele jaren van steeds wisselende behandelaars een korte periode de moeite had kunnen opbrengen om te willen luisteren. Hij was het die nu tegenover haar plaatsnam en haar herinnerde aan die helse tijd.
Gedurende al die jaren was de onmacht voor haar nauwelijks te dragen geweest. Ze voelde hoe een intense moeheid haar overviel. Hier lag een kans opnieuw te beginnen met leven. Maar waar haalde ze de kracht vandaan. Hoe vond ze zijn taal terwijl ze haar eigen woorden nog niet gevonden had. Vandaag zat hij daar en wachtte. Hij stond open voor wat zich zou aandienen. Ze had zich afgevraagd wat hem had doen besluiten om met haar af te spreken.
“Ik ben nog niet eens begonnen”
“Hou het licht, in godsnaam, hou het luchtig”, dacht ze. “Ik voel van alles maar heb geen taal.” Haar handen klemden zich rond het hoge glas van de flat white. Een golf van beelden haalde haar in en overspoelde haar, een duizeling maakte haar misselijk. Naar buiten kijken hielp. Ze focuste op de tuinman die de perken aanharkte. De fontein was ermee opgehouden. Ze zuchtte en nam een slok koffie. “De teckel moet straks worden uitgelaten…”
Het abrupte einde van het gesprek overviel haar. Ze had er geen stem in gehad. Haar adem stokte. Hij schoof nonchalant zijn stoel achteruit.
“Het is mijn beurt om boodschappen te doen, vanavond kook ik.”
Ze was hem verloren, ze had hem daar willen houden. Hij stak zijn hand uit en ze reageerde op tijd. Ze voelde de warmte.
“Ik ben nog niet eens begonnen.” realiseerde ze zich.
Een stroom van herinneringen
Hij hielp haar in haar jas en betaalde de koffie. Hij bedankte haar voor het bijzondere gesprek. “Moedig” hoorde ze hem zeggen. Over wie zou hij het hebben? Buiten schudden ze elkaar nogmaals de hand. Ze bleef glimlachen. Hij wenste haar het allerbeste met de verhuizing. Voor hij wegfietste haalde ze diep adem en hoorde zichzelf de vraag stellen. “Kunnen we elkaar nog eens ontmoeten?”, “Dat is prima” was zijn antwoord. Ze sloot haar ogen.
Thuis lijnde ze de teckel aan, liep terug naar het park en groette de tuinman. Zijn verhaal liet ze over zich heen komen als water van een eend. Ze stond er geduldig bij en knikte op tijd van ja en nee. Tussendoor lachte ze vriendelijk en de teckel ging erbij zitten. De stroom van herinneringen liet zich niet zomaar stoppen.
Zelfportret van Miriam
Over Miriam: Ik ben beeldend kunstenaar. Mijn zoon was vele jaren onder behandeling. Na zij dood in 2007 lukte het mij vele jaren niet om te schilderen. Mijn blogs gaan over het proces van samenwerking tussen mij als moeder en een bevriende psychiater om door kunst en vriendschap langzaam tot herstel te komen.
Meer lezen van Miriam?
Meer lezen over Verlies en Rouw?
- Verlies – uitgestelde rouw
- Zo rauw als rouw kan zijn – rouw heeft tijd nodig
- Wat als je iemand verloren bent? – Lies Scaut
- Steunpunt Verlies – Hulp en advies bij rouw en verlies
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
