Leven met een angststoornis is zwaar. Mirjam schrijft over haar leven met een angststoornis: “Elke dag opnieuw moet ik mezelf uitvinden. Alsof ik er pas in de namiddag echt weer helemaal ben… Het is overleven.”
Na een rustige avond thuis, met eerst een lekker pilates les, gekookt en gegeten met m’n zusje en tot een uur voor slapen wat tv en daarna nog een uur een boek, geen scherm, neem ik ¼ haldol en een ¼ mirtazapine. Ik ga relaxt en rustig slapen maar word eigenlijk elke dag rond 05.30 uur wakker in een klam T-shirt, met angst, stress en een gevoel van ben ik hier wel echt en kan ik het leven wel aan.
M’n gedachten gaan als een gek tekeer
Allerlei doem scenario’s passeren de revue van een lekkende wasmachine tot een niet toereikend pensioen. Ik probeer een paar ademhaling oefeningen te doen en nog even te blijven liggen het is tenslotte nog maar 05.30 uur. Als de wekker gaat om 07.15 uur heb ik voor m’n gevoel niet geslapen, maar liggen woelen en is de angst alleen maar toegenomen. Ik ben eigenlijk te moe om op te staan, zo voelt het. Maar de angst voor de fobie dat als ik nu blijf liggen ik er helemaal niet meer uit durf is groter. Moet kokhalzen van de spanning in m’n lijf en voel het lood in m’n benen.
Ik ga m’n bed uit en geef m’n hond en kat te eten. Neem een ¼ lorazepam en ga terug in bed zitten om m’n EFT tapping meditation te doen. De eerste puur op m’n angsten, de tweede op het mantra ‘ik ben genoeg, ik heb genoeg’. Dit ritueel helpt me om een beetje rustiger te worden en ondertussen begint de lorazepam ook z’n werk te doen. Het houdt allemaal nog niet over maar ik ga koud douchen en kleed me aan. Afhankelijk van hoe misselijk ik nog ben neem ik een groente/banaan smoothie en loop met m’n hond naar kantoor. Het aarden wil nog niet echt lukken, ik ben er nog niet helemaal. Het gevoel van dissociatie roept ook weer angst op.
Op m’n werk merkt (bijna) niemand wat aan mij
Ik probeer zo goed als ik kan m’n werk te doen. Ik assisteer de CEO en de manager kwaliteit en organiseer de events. Als ik genoeg te doen heb gaat het redelijk maar zodra ik te weinig omhanden heb gaat m’n hoofd weer in de pieker stand. Ik voel de angst en de spanning latent in m’n lijf en ben voortdurend aan het scannen.
Op slechte dagen kan ik me moeilijk concentreren, lijkt het alsof ik een soort brain freeze heb en er totaal niet bij ben. Triggers die vanuit het niets opkomen en m’n angst weer aanwakkert. Het idee dat het later in de middag beter gaat houdt me op de been.
Rond de lunch mag ik weer een ¼ lorazepam zodat ik nog wat rustiger word en in ieder geval wat kan mee lunchen. Mijn hond mag mee naar kantoor en is een fijne afleiding en excuus om af en toe even rondje door het park te maken en even weg te zijn van het beeldscherm en even wat ademhalingsoefeningen doen in de buitenlucht.
Als ik rond 17.30 uur naar huis loop ben ik in ieder geval veel meer aanwezig en rustiger maar daar heb ik dan de hele dag over gedaan/ aan gewerkt voor m’n gevoel. Als het weer het toelaat stap ik thuis in de auto met de hond en rij naar het A’damse bos. Een uur in het bos, in het groen, in de relatieve stilte met als afsluiter een duik in de nieuwe Meer doen me altijd erg goed. Verfrist rij ik naar huis en ga ik lekker koken voor mezelf of bij m’n zusje. Nog wat tv en m’n boek en dan gaan we weer rustig de nacht in. Tot 5.30 uur… ☹
Dit patroon duurt al bijna 3 jaar
Het is ontstaan na een burn out door corona stress. Ach ja was het een burn out of heeft het vele alleen zijn in die periode en m’n hoog gevoeligheid waardoor ik ook alle angsten van anderen heb gevoeld iets getriggerd wat er in aanleg altijd heeft gezeten.
Als kind had ik achteraf gezien ook al paniekaanvallen maar werd dat niet als dusdanig erkent. Door de jaren heen af en aan last van gehad maar altijd vrij snel weer back to normal door therapie, sporten, gezond leven etc. Je kent het wel, gebalanceerd leven. Tja, die balans was weg in Corona tijd en kan ik niet terugvinden helaas.
Na de eerste half jaar uit de running te zijn geweest in najaar 2020 voorzichtig allerlei Anti depressiva geprobeerd maar reageer daar niet goed op. EMDR geprobeerd maar dat werkt niet goed op proces trauma. Therapie met paarden. Hersenbalans oefeningen, accupunctuur, dieet, je noemt het ik heb het geprobeerd. Twee weken in een yoga retreat off grid deed me heel goed. Elke dag massages, vegan eten, heel weinig prikkels en veel verbinding met anderen.
Dan moet je terug naar de echte wereld
Verbinding is wel een hele belangrijke factor en zoek ik op ondanks dat ik er vaak tegenop zie om wat te ondernemen. Ik weet dat het me uiteindelijk goed doet. Andere vormen van medicatie zoals klein beetje haldol geven wat verlichting, maar m’n life saver is de ½ lorazepam, die ik per dag slik waardoor ik de dag doorkom.
Met m’n therapeut werk ik aan acceptatie en zij masseert mij zodat m’n zenuwstelsel wat rustiger wordt. Maar het duurt veel te lang. Ik ben de laatste weken erg geneigd toch nog een keer een SSRI te gaan proberen die ik nog niet heb geprobeerd.
Ik weet dat ik zal moeten leren leven met m’n wiebelige genen. Maar er moet meer rust komen in m’n lijf en in m’n hoofd, want ik kan nu niet genieten van de vele fijne dingen die er zijn in mijn leven. Ik ben teveel aan het overleven.
Heb je een vraag over angst?
Onze PsychoseNet experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur. Gratis en anoniem.
Mirjam is gastblogger bij PsychoseNet.
Meer goede blogs lezen over overleven?
- Hoe overleven we? – prachtige graphic novel van Francine Oomen
- Splitsen – overleven in een verdraaide werkelijkheid
- Over leven – blog over leven en overleven
Ken je de boeken van Jim van Os al?
Geef een reactie