Wie was ik bij aanvang van dit blog? Vrouw, tweeëndertig jaar, met een liefhebbende partner, op een lage(re) dosering lithium ingesteld, instabiel.
Mijn hoofdbehandelaar is mijn huisarts, ik heb geen psychiater en ik voel me op zijn best gezegd hondsberoerd. Ik heb een spoedbrief van een psychiater op zak, na een éénmalig consult, met daarin een doorverwijzing naar een gespecialiseerd behandelteam in verband met een vermoedelijke bipolaire stoornis. Een ding is me duidelijk: Ik wil niet terug naar de instelling in mijn regio, waar ik al zeer vlot uitbehandeld was. Gelukkig weet ik precies naar welke instelling ik toe wil.
Mijn partner belt de instelling van mijn keuze op het algemene nummer met de vraag of ik daar terecht kan.
Hij wordt kortaf te woord gestaan door een willekeurige receptioniste
Haar boodschap is dat ik buiten de postcoderoos van de instelling val en dat ik niet welkom ben bij deze instelling. Mijn psycholoog biedt een helpende hand en neemt ook contact op: Hij doet zijn best, maar het lukt hem niet om zijn verhaal te doen. Conclusie: Ik kan niet terecht bij de voor mij dichtstbijzijnde gespecialiseerde instelling, gelegen op zestig kilometer afstand van mijn huis.
Gelukkig zit nog een andere grote instelling op tweeënzestig kilometer afstand. Ook hier strand ik op de postcoderoos. Er volg overleg met mijn psycholoog, huisarts en mijn partner. Ze zijn van goede wil maar zien op het moment even geen opties meer om mij bij een gespecialiseerde instelling in behandeling te krijgen.
Via mijn leidinggevende kom ik uiteindelijk in contact met de HR-functionaris van mijn bedrijf
Hij heeft ons bedrijfscollectief bij een grote zorgverzekeraar in zijn portefeuille. Ik moet wel mijn verhaal en diagnoses bij HR bekend maken, wat gelukkig heel respectvol, empathisch en met vertrouwelijkheid wordt opgepakt. Bij de zorgverzekeraar is er een speciaal team dat mijn case gaat oppakken. De aanpak voelt als een warm bad.
Toch kan ook mijn kundige contactpersoon geen toegang regelen bij beide instellingen vanwege de postcoderoos.
De zorgverzekeraar concludeert dat ik nergens terecht kan voor GGZ-zorg
Ze vertellen me dat mijn situatie in strijd is met de vrije zorgkeuze. De afdeling zorginkoop, dat is weer een tree hoger binnen mijn zorgverzekering, neemt mijn case dan voortvarend over. Ik mag direct kiezen met welke instelling ze het gesprek aangaan. Ik kies weer de instelling van mijn eerste keuze.
Een dag later krijg ik het bericht dat ik bij deze instelling terecht kan. Ik krijg dan een second opinion aangeboden.
De second opinion vind ik erg spannend
Gelukkig verloopt het gesprek goed, ik krijg een officiële diagnose. “Dan hebben we het hier nu afgerond. Je kunt nu weer terug naar je behandelend psychiater“, hoor ik dan afsluitend tegenover me. Ik schrik lichtelijk. “Maar ik heb helemaal geen behandelaar. Ook nog nooit gehad“, flap ik eruit. Er volgt een moment van verbazing. “Hoe bedoel je dat?”
Ik leg uit dat mijn huisarts mij ingesteld heeft op lithium en mijn controles doet en dat ik eigenlijk hoger ingesteld moet worden volgens mijn huisarts, die dat zelf niet verder aandurft. Mijn vriend en ik kijken hoopvol naar de andere kant van de tafel. Ik word een moment later gelukkig al snel welkom geheten als nieuwe patiënt binnen deze instelling. Ik ben geland, dit voelt goed. Er volgt een prettig traject. Mijn lithiumspiegel wordt verhoogd waardoor mijn stemmingen eindelijk stabiliseren.
Ik voel me langzaamaan weer een beetje mens
Ik krijg traumagerichte therapie aangeboden, daar blijkt dat er meer aan de hand is. De aangevraagde second opinion bij het TRTC heeft een zeer lange doorlooptijd van een jaar. Uiteindelijk word ik door het TRTC gediagnosticeerd met nog twee aanvullende traumagerichte diagnoses. De wachtlijst voor de behandeling die ik daar nodig heb bedraagt meer dan twee jaar. Vrijgevestigde therapeuten met ervaring met dissociatieve stoornissen zitten ook langdurig vol. Gelukkig vind ik na enkele maanden een vrijgevestigde therapeut bij wie ik terecht kan en met wie het klikt.
Hoe gaat het nu met me? Goed. Terugkijkend zie ik sinds mijn overstap naar het behandelteam voor de bipolaire stoornis een mooie opbouwende lijn bij mezelf. Ik ervaar meer ruimte voor mijn gezin, ruimte om te schrijven, om te schilderen, om naar hartenlust te fotograferen en om gewoon heerlijk creatief bezig te zijn. In deze onverwachte wending binnen mijn leven vinden onvoorziene maar mooie gebeurtenissen plaats, die ik eigenlijk ook niet meer zou willen missen.
Ik leef nu een ander leven dan ik verwachtte, en ondanks het verlies van mijn oude perspectief ervaar ik mijn leven als een rijk leven.
Er is nog veel in de maatschappij te winnen op het gebied van psychische stoornissen, op het gebied van processen, ethiek, compassie en gezond verstand
Wellicht kan ik hier een daar op mijn manier een steentje bijdragen. Op mijn manier. Al is het maar een kiezeltje.
Geef een reactie