Vlinder schrijft regelmatig over Paroxetine afbouwen op PsychoseNet. Hoe dat is? Om het zacht uit te drukken: Geen gemakkelijke opgave. In deze blog komt Vlinder terug op het onderwerp. “Ik weet dat ik straks in de vroege uurtjes wel ergens in slaap zal vallen.”
1:20 uur in de nacht, de zoveelste deze maand dat ik niet kan slapen of voor de zoveelste keer op een nacht wakker wordt.
Doodop was ik vandaag, de prikkels van de normale dingen kon ik niet meer verwerken, ik besloot vanavond 2x een halve oxazepam te nemen met de hoop op een fijne nacht zonder wakker liggen of wakker worden maar ook vannacht is het mij weer niet gegund. Moedeloos, boos, gefrustreerd voel ik me. Kwaad op mijn hoofd, die maar strak en gespannen blijft aanvoelen, kwaad op mijn man en dochter die gewoon heerlijk liggen te slapen, kwaad op mezelf dat me dat gewoonweg niet lukt, kwaad op mijn verleden, die domme rotartsen met die belachelijke pillen die mij op die manier maar probeerden te genezen, stelletje kwakzalvers.
Ik zit buiten nu onder de veranda, dit typend
in de hoop dat mijn gevoel weer terugkomt, ik dan niet meer zo vast zit in mijn hoofd en dat ik dan kan huilen. Vaak helpt dat, energie gaat weer stromen…
Maar waarom moet het zo verdomde moeilijk zijn om gewoon fijn te kunnen slapen, om op een moeiteloze manier met dagelijkse prikkels om te gaan, om een fatsoenlijke nachtrust te hebben om bij te tanken.
Want ik draai weer in cirkeltjes nu, de negatieve helaas…. Ik draai steeds meer vast in het overprikkeld raken, het steeds moeilijker kunnen in- en doorslapen, niet goed kunnen uitrusten waardoor de overprikkeling alleen maar toeneemt, ik daardoor alleen maar steeds slechter in slaap kan komen enz. Een psychose ligt dan op de loer.
Destructieve gedachtes komen de kop weer op steken… ik wil dit niet meer zo, ik kan dit niet meer zo. Ik moet slapen…. De kerkklok slaat 2 uur. Al 4 uur geleden ben ik naar bed gegaan.
Ik weet dat ik straks in de vroege uurtjes wel ergens in slaap zal vallen
Ik hoop alleen dat de frustratie en machteloosheid wat afneemt en ik weer naar mijn gevoel kan, de zelfliefde.Ik haat het afbouwen zo. Plus ik haat wat het doet met mij. Ik weet niet of ik zo verder kan of wil! Rust heb ik nodig.
Dit is echt de naarste onttrekking, op de brainsnaps na, die ik maar kan bedenken en waarvan ik niet weet hoe het in de toekomst zal gaan.
Ik weiger om slaapmiddelen te gaan nemen. Die halve, en soms hele oxazepam zullen het moeten gaan doen, en soms dus ook niet, dat blijkt wel. Ook dat verschijnsel is mij niet vreemd, zwaar gedrogeerd zijn, en nog onrust hebben. Zo erg dat je niet weet waar je het zoeken moet, doordat de middelen een a-rechts effect hebben op een hoogsensitief zenuwstelsel. Is daar geen studie voor, of is dat geen keiharde wetenschap?
Er is mij een alternatief goedje geadviseerd, Droomsap. Maar ik durf dat niet te nemen. Het bevat een stofje wat in Nederland op de verboden lijst staat nl Doxylamine. Als er iemand ervaring heeft met dit drankje hoor ik dat graag!! Misschien is het toch onschuldig en kan het mij helpen.
In mijn oude dossier las ik dat ik een periode 150 mg Seroxat (Paroxetine) heb geslikt
Ik dacht dat 100 de hoogste dosering was, maar dat blijkt niet zo te zijn. Gekkenwerk! Daar hebben ‘artsen’ 10 jaar voor op de universiteit gezeten, om mensen ‘beter’ te maken met pillen, die het eigenlijk alleen maar slechter maken… heb je daar 10 jaar studie voor nodig??? Of is het allemaal super interessant geweest voor ze? Of wisten ze eigenlijk niet wat ze met me aan moesten en hebben ze maar wat geprobeerd om de boel, lees mij, te sussen?
Maar goed, daar heb ik nu niks aan. Ik zit nu met de gebakken peren. Ik hoop, doordat ik dit allemaal even van mij afschrijf, ik kan zakken in mijn gevoel en ik alsnog de slaap kan vatten en de rest van deze korte nacht wel door slaap. Alleen al de gedachte dat ik nu, op dit tijdstip, voor de zoveelste nacht niet kan slapen, maakt mij intens verdrietig en laat me de moed in schoenen zakken om door te gaan met dit proces.
De volgende ochtend
Zoals ik al vermoedde ben ik ergens tussen 3 en 4 in slaap gevallen na een flinke huilpartij. Dat luchtte op en ontlaadde. Wel heb ik vannacht besloten om de rest van dit jaar te blijven op 4 mg. Ik ben net bezig met een stabilisatie-strip van 4 en de rest van dit jaar blijf ik op 4 mg. Alleen al het idee dat ik het even ga parkeren geeft mij rust, en kan ik op zoek naar manieren om met de overprikkeling om te gaan en hoe ik voorzichtig weer kan durven te voelen. Want ook dat is iets wat langzaam weer terugkomt: voelen.
Iets wat zo natuurlijk is, maar wat ik nooit geleerd heb en wat door o a. de paroxetine alleen maar meer afgestompt is. Is dat niet wat juist een depressie kan veroorzaken? Niet meer voelen? En dan worden er middelen voorgeschreven die juist alleen maar meer afstompen… vreemd…. Is dát geen onderzoek waard?
Na de feestdagen in januari 2023 pak ik het weer op
Ik vraag opnieuw een machtiging aan en ga ik verder met dit lastige maar toch ook zeer waardevolle proces. Voor mij betekent het persoonlijke groei, spirituele groei en het afsluiten van iets wat zeer destructief is geweest. Maar wat het eigenlijk niet moet zijn: de GGZ.
Ik hoop ook dat mijn verhaal, mijn proces, een bijdrage kan zijn om een visie van keiharde wetenschap te veranderen. Dat je geen termijn en doseringen kunt vastleggen aan iets wat zo persoonlijk is. Te weten: medicijn gebruik en het persoonlijke effect op een lichaam. Geen mens is hetzelfde, geen enkel ziekteproces is hetzelfde, geen enkele dosering is hetzelfde en nog zijn er wetenschappers die hier denken een vastgezet plan op te kunnen zetten. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te snappen dat het bij ons mensen niet zo werkt….
Wordt vervolgd!
Geef een reactie