Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

Jeroen Kloet

Jeroen Kloet is psychiater en kampt zelf met een wiebelige geest. Hij blogt op persoonlijke titel.  Hij heeft de intentie om deze twee kanten van de behandeltafel meer tot elkaar te brengen. Hij is initiatiefnemer van het Anti Stigma Café, een initiatief om stigma rondom psychische kwetsbaarheden te doen verminderen.

Hoe lang is de weg? – herstelverhalen zijn geen sprookjes

kloet bos

Oh ja, die herstellijn met die ups en down. Ik heb er even geen boodschap aan. Dit is al de vierde keer in mijn leven dat ik deze gang moet maken.

Ik ben het beu, zo ontzettend beu. Het zal wel met dat geduld. Ik wil er vanaf, NU. Niet straks. En de wetenschap dat deze kwetsbaarheid bij me zal blijven was rationeel al wel tot me door gedrongen maar begint nu ook emotioneel te landen.

En verdriet, boosheid en angst vermengen zich weer tot een cocktail van narigheid

Die herstelcurve ziet er zo logisch uit op papier. Maar in de praktijk is het regelmatig wel even een ander verhaal. De theorie versus de praktijk.

Maandenlang stapje voor stapje je weg vervolgen op een pad waarvan je de bestemming niet kent. De route is ongewis. Je moet maar vertrouwen op die tegeltjeswijsheid die anderen je meegeven:

“Het komt wel goed, echt waar, straks is er weer licht aan het einde van de tunnel!” En: “Je zult zien dat je over een jaar hier heel anders naar kijkt!”

Een jaar? Mijn hemel, weet je wel niet hoe lang dat is? Ik realiseer me dat deze goed bedoelde uitspraak gebaseerd is op lucht. De ander weet het evenmin.

De vijfdaagse helleweek is weer voorbij. De spanning loopt langzaam weg als lucht uit een ballon. Ik begin weer beter te slapen, de eetlust keert terug en het trillen van mijn lijf neemt snel af. Spieren die dagenlang volledig strak stonden als kabels beginnen zich te ontspannen. Er is weer ruimte.

De reis over het onbekend pad gaat weer verder. Iedere voorspelling hoe deze verlopen zal boeit me steeds minder. Eerst hield ik me vast aan voorspellingen. Nu ik dat steeds minder doe helpt me dit om mijn verwachtingen te temperen.

Van nature ben ik snel verwachtingsvol. Zodra het weer een beetje gaat dan wil ik weer van alles.

Verwachtingen zijn oké, evenals hoop. Maar lukt ’t ook om dit in perspectief te plaatsen?

Dit zal ook weer voor een ieder anders zijn. Dit pad leert mij nederig te zijn. Stiekem wil ik graag controle op zaken en kijk ik omhoog naar waar ik heen wil.

Die combi maakt mij extra kwetsbaar in periodes dat het me niet goed gaat. Teleurstelling ligt op de loer evenals minderwaardigheid zodra me niet lukt wat ik van mezelf verwacht.

In het grotere geheel stelt mijn worsteling weinig voor. Binnen mijn wereld stelt deze worsteling heel erg veel voor.

Is het niet zo dat ik domweg pech heb gehad met deze aanleg? Dat dit voor zo velen geldt? Dat we allemaal ook maar iets proberen om ons hoofd boven water te houden? Maar dat je heel veel respect kan voelen voor iemand die een lange, zware weg gegaan is en een manier heeft gevonden om zijn/haar leven waardevol te maken voor hem/haarzelf?

Inmiddels ervaar ik het zo in elk geval wel, als ik naar de verhalen luister van anderen die een lange weg gegaan zijn.

Herstelverhalen zijn geen sprookjes. Het zijn dikwijls drama’s.

Deze drama’s gaan over het leven in zijn volle omvang met alle ellende die daarbij kan komen kijken. En dat gaat op voor onnoemelijk veel leed dat mensen overkomt. Dus ook voor psychisch leed en het pad der herstel dat daarbij past.

Op 16 februari 2018 verscheen ‘Hoe lang is de weg (deel 1 )’

Reacties

8 reacties op “Hoe lang is de weg? – herstelverhalen zijn geen sprookjes”

  1. Corry

    Hoe kom ik ooit van deze nachtmerrie af. Angst stoornis Duizelingen. Het is geen leven zo. Al mijn contacten etc zijn weg. Zo erg voor mijn lieve man. Ben 72 jr. vrouw. Altijd zeer actief geweest. En nu dit. Veel pillen momenteel watten hoofd. Probeer van alles. Hoelang mag ik nog ? Corry

  2. Sascha

    kan zijn dat het nooit beter gaat worden, het nog zwaarder en uitzichtlozer wordt en dat mede door het doorlopen van “hoehetinhetboekjezoumoeten” is beschreven. Kijk je volgend jaar hierop terug is de bagage groter en zwaarder dan te voren en was je altijd herstel beloofd en niet waar, ik zou het niet zo diep meer zoeken en gewoon eens te gaan doen ipv dat dolen. Ik kan mij voorstellen dat dat zwaar is, want veertien jaar terug kreeg ik mijn voeten niet eens opgetild om een stap te zetten, niet dat ik er veel mee opschoot maar krijg meer regie over mijn eigen leven, gevoel en beleving.

    Sterkte en wat kracht gewenst.

  3. Mariska frerejean

    Prachtig hoe je het verwoord en zo herkenbaar.

  4. Martine

    Omdat ik er zoveel mooie woorden niet aan kan geven zoals jij dat kan maar wel even wil laten weten dat ik je zie en aan je denk.

  5. Liesbet

    Jouw blog is voor mij heel herkenbaar. Geduld is een mooie deugd, maar moeilijk – is mijn ervaring- als het over jezelf gaat! Zelf probeer ik dag per dag te bekijken en tevreden te zijn met ‘kleine’ dingen. Dat lukt mij de ene dag al beter dan de andere. Mij helpt het ook dat ik weet dat anderen en ikzelf hier vroeger zijn uitgekomen, dat brengt hoop dat er licht aan het einde van de tunnel is, maar makkelijk wordt het nooit. Je moet het zelf doen en anderen kunnen je wel helpen en het tijdelijk overnemen als nodig, maar niet meer. Hopen doe ik dus wel, verwachten probeer ik in de mate van het mogelijke te vermijden. Kracht put ik uit ‘kleine’ successen en verbinding met anderen. Met lotgenoten en niet-lotgenoten. Ik wens je veel liefde en sterkte om jouw weg te volgen. Vanwege een lotgenote.

  6. russel cummins

    Zoals jij die dit pad eerder is gegaan licht het baken niet in de toekomst op maar in het verleden; jij weet dat je kan herstellen hebt t eerder gedaan dus kan het weer, jouw kracht Jeroen vertrouw jouw waarneming en vertrouw jezelf.

  7. Anne-Barbara Ankum

    Diep respect heb ik voor de wijze waarop Jeroen verwoordt waar hij nu in zit: de worsteling na de ziekte-episode, de weg omhoog of de weg terug. Hoe je het ook zegt, het blijft een strijd, een tobben en een zaak van lange adem, veel geduld en kracht. En die laatste twee wens ik jou, Jeroen samen met hernieuwde energie om op te pakken waar je gebleven bent. Veel succes!

  8. Laura

    Beste Jeroen,

    Dank je wel dat je jouw ervaringen en frustraties deelt. Het is erg herkenbaar, al heb ik zelf geen bipolaire stoornis. Dit voorjaar is het drie jaar geleden dat ik een (schijnbaar lichte) psychose had, gecombineerd met een flinke burn-out. Het herstelproces valt tegen, had gehoopt dat ik na twee jaar al ‘helemaal hersteld’ zou zijn. For what it’s worth.

    Ik worstel met acceptatie. Is waar ik nu sta misschien wel het eindresultaat? Nee, dat wil ik niet! Maar ik wil het wel willen. Misschien geeft dat lucht. Voorlopig ben ik nog boos, verdrietig, gefrustreerd. Dát kan ik in ieder geval accepteren.
    Jouw blog helpt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *