Ze, Ik, werd geboren na drie jongens, het eerste, lang verwachte, meisje. En ik bleek nog intelligent te zijn ook. Op mijn tweede jaar schreef ik mijn eigen naam. En toen ik vier was zat ik in de klas apart van de andere kinderen in een hoekje te schrijven. Ik verbeterde mijn oudere broers, door gewoon mezelf te zijn. Wat waren die jaloers. Over hoogbegaafdheid. “Automutilatie werd een oplossing.”
Mijn vader was amper thuis
En als hij er was, was hij vaak vol machteloze agressie, en mijn moeder was vermoedelijk bang voor mijn broers, waardoor ze dan maar met hun mee pestte. Ze was alleen lief tegen mij wanneer ze met mij alleen was. Maar meestal was het knokken. Ik versloeg mijn broers moeiteloos met woorden, maar op fysiek vlak kon ik het niet halen. Dan maar slikken. Slikken en zwijgen.
Wat minder mensen weten, is het feit dat hoogbegaafden bijna altijd ook hoog gevoelig zijn
Ze merken alles op, begrijpen alles veel te vroeg, al die prikkels zijn veel om te verwerken. Daarbij kwam: telkens als ik emotioneel werd als kind, werd er gretig gepest. En ik had ook niet het gevoel dat er een ouderfiguur was om mij te verdedigen.
Dus zocht ik een oplossing. Die vond ik op mijn twaalfde, nu exact 12 jaar geleden. Automutilatie. Op die manier kon ik stiekem mijn emoties kwijt met het logische gevolg dat ik minder gepest werd. Zo kon ik overleven. Zo kon ik onzichtbaar blijven.
Op school ging het ook niet al te best ondanks de hoogbegaafdheid
Toen ik vier was zag de juf per ongeluk waar ik mee bezig was, en moest ik getest worden. Ik huilde tranen met tuiten, ik dacht dat ik iets verkeerd gedaan had. Je krijgt weinig uitleg als kleuter. Na de test mocht ik een jaar hoger, maar wegens mijn tengere gestalte werd ik na drie weken al terug in mijn oude klas gezet, want ik werd in de nieuwe klas omvergelopen door de jongens en als popje behandeld door de meisjes. Daar kregen de leerkrachten al gauw medelijden mee.
Vervolgens kwam ik in de eerste klas van een nieuwe school. Ik had blije verwachtingen, maar het was helemaal niet waar ik op gehoopt had. Ik moest plotseling opnieuw leren schrijven, want ik bleek mijn pen verkeerd vast te houden. Ze zeiden dat ik de letters op een verkeerde manier schreef, dat ik sommen op een verkeerde manier uitrekende. Mijn motivatie verdween als sneeuw voor de zon. Als ik vroeg waarom mijn manier niet oké was kreeg ik geen duidelijke uitleg. Ik was waarschijnlijk nog te klein. Zucht.
De leerkrachten hadden mij niet graag. Ik vergat telkens van alles: mijn zwemgerief, mijn huiswerk, mijn pennenzak, mijn lunch, mijn schooltas… Als er geen ouderlijk toezicht is, is het moeilijk om aan alles te denken, zeker als er nog eens bijkomt dat je bijna de hele tijd in overlevingsmodus verkeert.
In het 6de leerjaar werd ik door juf Hilde net niet gebuisd
Ze zorgde ervoor dat ik met de hakken over de sloot overging zodat ik niet in haar klas zou moeten blijven zitten, maar raadde mijn ouders aan om mij naar een meer specialistisch onderwijs te sturen. Gelukkig was dat er in de dichtstbijzijnde school, zodat het geen last was en ik er zelfstandig kon geraken, enkel de ASO richting. En Latijn. Ik werd dus ingeschreven in het algemeen secundair onderwijs. Op het einde van het jaar haalde ik plots een gemiddelde van 74 procent. Vreemd toch?
Op mijn veertiende jaar belandde ik in de psychiatrische kliniek: ik was schoolmoe en hield het ook thuis niet meer uit. In een poging om mij van het zware automutilatiegedrag af te helpen, startten ze dan maar met Valium. Ik sprak niet meer, mijn eigenwaarde was amper nog aanwezig. Op mijn achttiende jaar werd mij, nog steeds onder een hoop medicatie gevraagd om een IQ test te doen. Er werd mij verteld dat ik het beste niet te hoog kon scoren, omdat dit was om een uitkering te verkrijgen. Ik haalde net boven het gemiddelde, 106. Daar moet ik nu nog steeds om lachen. Wat slim van mij.
Ik werd van afdeling naar afdeling gestuurd
Er werden telkens nieuwe diagnoses bedacht, omdat ik mij heel goed kon aanpassen. Ik zou nooit meer gepest worden, hield ik mij telkens voor. Ik geloofde na een tijdje ook echt dat ik al die diagnoses had. Een extreem voorbeeld van zelfstigma.
Ik heb veel therapie moeten volgen om dit los te kunnen laten. En ik ben er eerlijk gezegd nog steeds mee bezig.
Zes jaar geleden, begon ik de antipsychotica af te bouwen
Ik moest eerlijk gezegd wel, aangezien ik oncontroleerbare, insuline-afhankelijke diabetes had, en ik net geen levertransplantatie heb moeten ondergaan. Na drie pogingen tijdens verschillende opnames, lukte het. Ik viel hierdoor twintig kilo af, en kon nu ook de andere medicatie afbouwen. In 6 jaar tijd ging ik van 20 pillen naar 0. Sinds een maand ben ik volledig zonder. Ik heb nu het gevoel dat ik eindelijk mezelf mag zijn, met al mijn heftige emoties erbij.
Met hoogbegaafdheid maar zonder diploma’s heb je weinig aansluiting met je medemensen
Vaak vinden ze je arrogant of zijn ze jaloers als je gewoon jezelf bent, en beginnen ze te pesten. Ja, ook volwassenen. Zonder diploma’s of IQ-tests geraak je niet binnen in de “intelligente” clubs. En wil ik daar wel bij horen… Het is fijn als iemand je begrijpt, ik loop er vaak tegen aan dat ik met andere mensen veel geduld moet hebben. Terwijl ik met Japans, Hindi of bijvoorbeeld Japans kant breien een engelengeduld heb.
Ik begin mijn waarde terug te krijgen nu ik geen medicatie meer neem, en het mij allemaal weer meer kan schelen. Iedereen vindt mij leuk, ze vinden allemaal dat ik hen zo goed begrijp. Maar ik heb zelden het gevoel dat zij mij begrijpen. Ik voel mij vaak eenzaam, een soort buitenaards wezen. Maar hoogbegaafdheid is geen diagnose. Het is officieel nog steeds een non-diagnose. Ach ja.
Veel mensen met hoogbegaafdheid hebben een groot rechtvaardigheidsgevoel
Maar van deze vloek probeer ik een zegen te maken: ik mag binnenkort mee met het bestuur van een organisatie tegen armoede om oplossingen te bedenken om het beleid daar te verbeteren. Ze lopen er tegen aan dat mensen met een psychische kwetsbaarheid, die heel wat medicatie nemen, vaak weinig moeite kunnen doen.
Deze organisatie steekt vaak veel werk in prachtige activiteiten, en dan komt er vaak gewoon zonder iemand te verwittigen niemand opdagen. Ondanks hun beloften. Ze nemen het dus allemaal niet zo nauw.
Daar ben ik in mijn ogen een waardevolle ervaringsdeskundige in
Ik volg herstelacademie, therapie, en verder staat er op de planning om muziek te maken. Ik speel piano, gitaar, en zing mijn eigen nummers, of probeer dat toch. Op die manier kan ik het beste communiceren. De therapie die ik volg bij een non-verbale therapeute, is vooral in de vorm van muziek. Zo sta ik het dichtste bij wie ik echt ben, wat ik echt voel, bij mezelf.
Het komt altijd goed op het einde. En als het nog niet goed is, dan is het het einde nog niet.
Ex-Echo (pseudoniem) schreef deze blog met een deel van haar biografie om andere mensen te laten nadenken over wat de gevolgen van hoogbegaafdheid kunnen zijn. Dat het niet altijd leuk is, en dat het officieel niet als een diagnose wordt beschouwd.
Foto is door de auteur zelf gemaakt
Meer lezen?
- Gestreept door het leven
- Verloren zelf – Als terugveren niet vanzelfsprekend is
- Wie ben ik? Jezelf en de ander opwaarde schatten
Ken je de PsychoseNet Shop al?
Eerlijke boeken over de nieuwe GGZ, psychose, trauma en herstel en meer.
Geef een reactie