Wat gebeurt er met je als je te horen krijgt dat je drie jaar op een wachtlijst moet staan om hulp te krijgen voor je psychische problemen? Hoe ga je verder? Geeske staat sinds februari 2017 op de wachtlijst van een TRTC. “Ik ben toch meer dan een paar diagnoses?”
“Hoelang sta ik nu eigenlijk op die wachtlijst van het TRTC?” vroeg ik mijn partner op een donkere oktoberavond in 2019. Een moment sloeg hij aan het rekenen. “Twee jaar en acht maanden”, luidde het korte antwoord.
< Het Top Referent Trauma Centrum (TRTC) is gespecialiseerd in diagnostiek en behandeling van complexe en ernstige traumaklachten. Het TRTC behandelt volwassen mannen en vrouwen die op jonge leeftijd ernstig en langdurig getraumatiseerd zijn in situaties en relaties.>
Mijn gedachten gaan terug in de tijd naar het moment dat ik op de wachtlijst van een TRTC geplaatst werd
Dat begon met een second opinion. (Wachttijd: 6 maanden plus daarna 12 maanden doorlooptijd). Na het eindgesprek van deze second opinion kreeg ik te horen dat ze mijn problemen ernstig vonden. Ik kreeg er, naast mijn bestaande diagnose, twee ‘nieuwe’ tijdelijke diagnoses bij. Ze wilden op een later moment verder in kaart brengen wat mijn precieze diagnoses zijn.
Mijn nerveuze piepjonge behandelaar vertelde me vervolgens dat ze een hele lange wachtlijst hebben, maar dat “er buiten de deur gelukkig legio behandelaren zijn die ‘mensen zoals ik’ (in dit geval doelend op mensen met CPTSS en/of DSNAO of DIS) graag verwelkomen in hun vrijgevestigde praktijken. Ik hoef alleen maar een praktijk te bellen en dan kan ik direct wel ergens terecht voor de psychologische zorg die ik nodig heb“.
Gelukkig was ik goed ingelicht over de werkelijke situatie. Het feit dat ze me niet de waarheid vertelde over de beschikbaarheid van deze specifieke zorg raakte me. Ter plekke concludeerde ik dan al snel dat de psychologe me met onjuiste informatie het gesprek uit wilde sturen. Ik verwoordde dat gevoel, terwijl ik ook flink geïrriteerd was over de uitgesproken onwaarheden. “Ik vind het allemaal ook heel vervelend” zei ze uiteindelijk eerlijk.
Wat moet het lastig zijn om je patiënten steeds weer te moeten vertellen dat ze nergens terecht kunnen voor de zorg die ze nodig hebben.
Ik mag op de wachtlijst; de geschatte wachtduur is op dat moment ‘meer dan twee jaar’
En dan sta je met lege handen op een wachtlijst… Ik heb het ‘geluk’ dat ik, voor de bipolaire stoornis die ik ook heb, al een kundige psychiater heb met wie het klikt. Ik heb dus achtervang voor als ik zou ontregelen. Dat is een luxe.
Ik schakel mijn zorgverzekering in om een passende hulpverlener te zoeken voor m’n CPTSS en dissociatieve stoornis.
De aardige meneer van de zorgbemiddeling vertelt me dat ze me niet kunnen helpen met deze hulpvraag
Ik zoek daarna in de gemeentegids, ik zoek vele uren op het internet naar zorgverleners die het mogelijk met mij aandurven. Uiteindelijk maak ik een lijst met praktijken (wel binnen een straal van maar liefst 100 kilometer, want anders blijft mijn lijstje helemaal leeg). Ik vraag rond bij lotgenoten, ik vraag mijn omgeving, ik vraag andere instellingen om informatie…. Het levert maar verbijsterend weinig potentiële plekken op waar ik terecht kan met mijn hulpvraag.
Ik besluit te bellen met de eerste hulpverlener op mijn korte lijstje
Het betreft een ervaren mevrouw die haar praktijk op zo’n 70 kilometer van mijn huis heeft. Op papier pas ik perfect binnen haar praktijk. Ik krijg haar al vlot aan de lijn, ze klinkt vriendelijk. Ze schrikt duidelijk wanneer ze mijn diagnoses uitvraagt.
De toon schiet abrupt van hartelijk naar zeer afstandelijk. “Maar jij moet bij een TRTC behandeld worden!” zegt ze me ferm. Ik leg haar keurig uit dat ik al op de wachtlijst sta, maar dat die wachtlijst meer twee jaar duurt. Ik zoek een tussenoplossing voor tijdens die twee lange jaren wachten vertel ik haar rustig. Ze haalt nog eens diep adem, vindt het duidelijk moeilijk. Ze kan me niet helpen verzucht ze dan. Daarmee eindigt het gesprek abrupt.
Mijn volgende pogingen verlopen vergelijkbaar. Dat geeft mij spanning. Ik voel me er ontzettend ongewenst door. Ik concludeer dat rondbellen voor hulp voor mij niet handig is. En ik word steeds al direct op mijn diagnoses afgeschreven. Nog voordat ik mijn keurig voorbereide, bondige verhaal heb kunnen vertellen.
Ik ben toch wel meer dan een paar diagnoses?
Dan stap ik over op de mail om hulp te zoeken om de twee jaar wachtlijst te overbruggen:
Ik schrijf een keurig verhaal -dat op een A4-tje past- met daarin een kort verhaal over wie ik ben, met mijn verhaal en mijn achtergrond in een notendop uitgewerkt. Vervolgens stuur ik dat naar een ervaren hulpverlener. Hij heeft zijn praktijk op ‘slechts’ 40 kilometer afstand van mijn woning. Ik vermeld mijn de frustratie over mijn voorgaande afwijzingen. Ik vraag me in mijn digitale brief openlijk af waarom ik -ogenschijnlijk- niet meer ben dan de verzameling diagnoses die ik daarna keurig in de brief vermeld.
Dan heb ik geluk. Ik krijg al heel snel een uitnodiging om langs te komen. Hij durft het met me aan. We starten een behandeltraject.
Nu, twee jaar en acht maanden later, sta ik nog steeds op de wachtlijst van het TRTC
Ik boek ondertussen gelukkig wel verbluffend goede resultaten bij mijn vrijgevestigde psychotherapeut. Wat als een gewone overbruggingssetting begon, is een fijne, menselijke samenwerking geworden.
Geef een reactie