Kan en mag je je persoonlijke (herstel)verhaal ‘zomaar’ delen met de buitenwereld? In hoeverre moet je rekening houden met de wensen -of soms zelfs eisen- die de buitenwereld kan stellen? Geeske worstelt al een poosje met deze vraag.
Ik heb al het nodige van me afgeschreven in mijn leven. Ik heb een prachtig rijtje dagboeken in mijn boekenkast staan, die ik als kind heb volgeschreven met alles wat ik durfde op te schrijven. Ieder verhaaltje vertelt een klein stukje geschiedenis over mijn leven als klein meisje.
Het zijn hele bijzondere boekjes die ik koester
Als kind dacht ik al veel na, en om de zoveel tijd durfde ik wat te schrijven in mijn dagboeken. Die kleine belevenissen en kinderlijke gedachtenspinsels zijn heerlijk om terug te lezen. Ik heb dat schrijven ook best wel lang volgehouden. Het is met de jaren een bijzonder verzameld werk aan verhalen geworden die samen een heel eigen stukje van mijn levensverhaal vertellen. Mooi en heel waardevol voor me.
Ik schreef de teksten in mijn dagboeken vaak gecensureerd, zodat ze veilig ‘ontdekt’ en gelezen konden worden door mijn moeder. Want dat kon ze niet laten. Het overgrote deel van mijn gedachtenspinsels vertrouwde ik -om die reden- echter niet toe aan mijn papier. Ik wilde dat die van mij alleen zouden blijven.
Enkele jaren geleden ben ik begonnen met het delen van enkele van mijn verhalen
En dat voelt goed! Verhalen delen is een heel mooi iets, het leidt op een mooie manier tot herkenning. Er valt veel van te leren, zeker ook voor mezelf.
Ik loop hierbij soms wel tegen bepaalde barrières -die ik niet had voorzien-, die me bijvoorbeeld verzoeken te stoppen met het delen van mijn persoonlijke verhaal. Er liggen al een poos gevoelige vragen op mijn bordje die me doen nadenken of mijn persoonlijke geschiedenis eigenlijk wel van mij is. Ik ging er eerder simpelweg van uit dat dat heel vanzelfsprekend was. Het blijkt alsnog best wel een lastig vraagstuk te zijn.
Want kan ik iedereen in mijn omgeving nog wel altijd tevreden (blijven) stellen, net als vroeger?
Kan ik mijn eigen geschiedenis wel aan mensen blijven vertellen? Mag ik mijn eigen verhalen (geanonimiseerd) nog wel met een publiek delen? Eigenlijk kan ik mijn eigen naam niet meer gebruiken om deze blog te ondertekenen. Het onder mijn eigen naam blijven werken binnen de redactie is eveneens een issue. Ik ben herkenbaar.
Wat moet er achter gesloten deuren blijven, en wat juist niet?
Wat mag er zijn? En wat mag er niet zijn als we het over een persoonlijk verhaal hebben dat met de buitenwereld wordt gedeeld? Het is een worsteling waar ik het antwoord gelukkig heel goed op weet. Want… Iedereen heeft recht op zijn eigen verhaal!
Iedereen heeft zijn eigen achtergrond. Iedereen heeft z’n redenen om bepaalde keuzes te maken! Bij openheid kan iedereen groeien.
Ik blijf mijn verhaal delen, mijn verhaal is deel van mij
Ik blijf delen, zoals velen voor mij ook al zo dapper deden.
Wanneer je benaderd wordt met een dringend verzoek om je persoonlijk verhaal niet meer te delen is het, denk ik, geen onwil. Het lijkt eerder een vorm van angst. Wanneer je je verhaal deelt zal dat voor vele familieleden, vrienden en bekenden confronterend zijn, want natuurlijk is het moeilijk om een stukje van een gedeelde geschiedenis aan te treffen in een gedicht, in een verhaal, in een blog, een boek. Of zomaar in een filmpje op het internet.
Ik heb alle begrip voor die gevoelens
Wederzijds respect is, naast het hebben van wederzijds begrip, de kern van de oplossing denk ik. Persoonlijke (herstel)verhalen mogen er voor mij zijn. Verhalen mogen gedeeld worden, zo lang het maar met respect gebeurt. Het is altijd aan de schrijver van het verhaal om te bewaken of hij aan deze belangrijke voorwaarden voldoet.
Ieder heeft het recht om zijn eigen verhaal (anoniem) te vertellen. Het mag er gewoon zijn.
Geef een reactie