Na vallen komt… – genezen doe ik niet, herstellen doe ik altijd

6 reacties op “Na vallen komt… – genezen doe ik niet, herstellen doe ik altijd”

1. Katharina

   30 november 2017

   Bas, heel erg bedankt voor je geweldige commentaar. Ik zie nu pas dat mijn stukje geplaatst is op de site, om dan jouw opmerkingen te lezen maakt het helemaal af.

   “Dit is ‘liefdewerk’, dat in de vorm van ‘gratuiteit’ ruim beschikbaar is in de samenleving. Ik denk dat je dat juist kapot maakt als je dat gaat betalen…”

   En dat is ook mijn bedenking, naast natuurlijk de beperking van mijn aandoening, bij het al dan niet starten met een werkopleiding op het HBO. Zou ik, na alle geleverde inspanningen, ook goed en zinvol werk kunnen leveren of zal ik mijn tijd kwijt zijn aan “‘contractuele verplichtingen’, ‘aanrekenbare verantwoordelijkheden’ en administratieve systeem ballast”?

   Een tijd geleden ben ik gevraagd om te ondersteunen bij een voorlichting voor verpleegkundigen in een flat voor 45+ers en ik merkte dat ik al snel aan het “vertalen” was voor één van de aanwonenden, die eigenlijk al zelf heel duidelijk vertelde wat haar dwars zat. Ze was enorm overprikkeld en was nog steeds haar trauma aan het verwerken van een vroegere opname. Om zes uur ’s ochtends te worden gewekt en vervolgens erachter te komen dat de verpleging al had gebeld naar een gesloten afdeling was dus een ontzettend nare ervaring voor haar en zij probeerde haar grenzen aan te geven, wat niet doordrong. Na de voorlichting leek de verpleging dit pas echt goed door te hebben en ook diep onder de indruk te zijn. Opgenomen is zij niet, sterker nog zij is nu al medicatie aan het afbouwen.

   Als dat het soort werk is waar ik bij mag ondersteunen binnen een GGZ-instelling, zou ik zonder twijfel het risico van zo’n zware opleiding aangaan. Van HBO-opgeleide ervaringsdeskundigen hoor ik echter steeds weer dat zij worden ingezet in situaties die buiten het spectrum van hun eigen ervaringen vallen, waar zij te vaak in het grensgebied van de behandelaren worden geschoven en kortom niet op de juiste plek zitten. Dat is voor mij niet bemoedigend dus dan doe ik maar het soort incidenteel vrijwilligerswerk zoals ik boven omschreef. Ik zou het eigenlijk heel veel mensen met ervaring (al dan niet deskundig) aanraden om, zover het financieel mogelijk is en past naast hun eigen herstel, gewoon vrijwillig zich te blijven inzetten.

   Afijn, ik wilde je eigenlijk gewoon bedanken voor je reactie. En jou Jeroen, thanks!

   Beantwoorden
2. Bas Kloppenborg

   24 november 2017

   Jeroen, perfecte tip… ga daarop door. Mooie voorbeelden doen volgen

   Beantwoorden
3. Bas Kloppenborg

   24 november 2017

   Beste Jeroen, dank .. helemaal waar .. opgeleide ervaringsdeskundigen zijn professional .. maar zolang ze nog niet breeduit ingezet worden blijf ik het apart benoemen.

   Zo heb je ook ervarings ‘deskundigen’, zoals naasten, die nog niet optimaal ingezet worden. Zij hoeven overigens in mijn optiek niet betaald te worden. Dit is ‘liefdewerk’, dat in de vorm van ‘gratuiteit’ ruim beschikbaar is in de samenleving. Ik denk dat je dat juist kapot maakt als je dat gaat betalen… (Daar zouden anders ‘contractuele verplichtingen’, ‘aanrekenbare verantwoordelijkheden’ en administratieve systeem ballast bij kunnen horen, die naasten dikwijls absoluut niet wensen en hard voor wegrennen).

   Deze verborgen kracht in de economie (lees Italiaanse sociaal econoom Bruni) is n.m.i. het middel wat meer ‘ingezet’ moet worden om de psychische zorg beter en duurzamer te maken = inzet informele zorg. Je motiveert deze verborgen kracht door de inzet van ‘Aandacht’. Een middel dat iedereen kan inzetten, dus daar is per definitie geen schaarste van.

   Naasten kunnen heel veel onder de regie van professionals of als het kan de cliënten zelf. Je hoeft ze daar alleen maar juiste aandacht voor te geven bijvoorbeeld in de vorm van Psych Educatie of duidelijke coaching. Vraag blijft dan echter staan wat moeten deze naaste kennen, kunnen en zien om echt een bijdrage te kunnen leveren. Wellicht lastig voor sommige ‘autistische’ deskundige professionals, maar waard om minstens eens over na te denken. Een SPVer of Psychiater is toch veel te duur om met de cliënt bijvoorbeeld regelmatig te gaan sporten? Hoe kunnen we werken aan ‘Triade processen’ die niet energie kosten, maar energie opleveren?

   De zorgkosten dreigen de pan uit te lopen zonder significante verbetering van de kwaliteit… Inzet van naasten kan ‘Priceless’ zijn? Ruimte voor zorg innovatie? Wie wil meedoen?

   Beantwoorden
   1. Jeroen Zwaal

      24 november 2017

      Dank, mooie vragen! Had je deze toevallig al gelezen?

      Beantwoorden
4. Bas Kloppenborg

   24 november 2017

   Katharina, mooi relaas. Dapper en intens. Ik heb een Katharina meegemaakt bij een Ypsilon bijeenkomst in Assen die een geweldig indrukwekkend verhaal hield en mensen begrip bijbracht voor mooi mensen met een hoge gevoeligheid voor psychoses. Net als in deze blog liet zij zien dat je kunt herstellen.

   Hoezo niet kunnen werken? Je doet hiermee al heel belangrijk werk. Met 100k+ mensen met een hoge gevoeligheid voor psychoses in Nederland hebben we meer mensen zoals Katharina nodig, die hun verhaal doen en mensen meenemen in wat het betekent om die hoge gevoeligheid te hebben. Zo kunnen we gezamenlijk bouwen aan een samenleving waar we beter om kunnen gaan met de hoge gevoeligheid en al haar complicaties als de gevoeligheid geen plek gegeven kan worden. Samen dwz ervaringsdeskundigen, professionals en naasten rondom hen die nog niet ervaringsdeskundig zijn maar wel een hoge gevoeligheid hebben. Wat moet een ieder kennen, kunnen en zien? Voer voor onderzoekers en beleidsmakers of gewoon proberen en doen?

   Wat moet er gebeuren dat overheid of verzekeraars of de mensen zelf (de omgekeerde wereld) willen investeren in het opzetten van zo een meer systemische preventieve zorg? Liefde en oud papier? Nee ook een Katharina zou in een zo sterk gereguleerd Nederland, betaald worden voor het goede werk, dat ze met haar ervaring kan verrichten. Wie helpt mij of direct Katharina om daar schot in te krijgen? Wordt dit Psychosenet 2.0?

   Tot dan, Katharina, keep up the good spirit!

   Beantwoorden
   1. Jeroen Zwaal

      24 november 2017

      Krachtige support van je Bas en om daar ook weer krachtig op aan te sluiten: je schrijft ‘ervaringsdeskundigen en professionals’ en het pleidooi dat ervaringsdeskundigen betaald dienen te worden! Helemaal eens! En daarom zijn er tegenwoordig in dit nieuwe beroep opleidingen, EVC-trajecten, is er een beroepscompetentieprofiel en een beroepsregister in oprichting.

      Kortom: we werken hard aan de weg met als slotsom: Ervaringsdeskundigheid is een beroep, en daarmee haal ik een kleine weeffout uit je tekst: ze zijn dus ook professioneel!

      Dat vraagt van twee kanten een nieuwe mindset: ervaringsdeskundigen die hun cliëontrol hebben afgeworpen en zich gedragen als verantwoordelijke professionele beroepskrachten/werknemers én een arbeidsmarkt die dit op waarde weet te schatten, ruimte maakt voor deze functie en het ook een kans geeft om mensen hierin te laten groeien.

      En da’s een lastige want kwetsbaarheid en kracht wisselen elkaar af. Als de kracht er mag zijn, mag de kwetsbaarheid er ook zijn?

      Ok, enorme offtopic sidestep, terug naar de blog van Katharina! Respect! En inderdaad, voor een ieder de opmerking: bedenk maar eens hoe ziek je kan worden als je je talenten niet aanboort! 🙂

      Beantwoorden