Weer manisch. Ik heb deze zomer opnieuw een manische episode gehad. Het is een deuk in mijn ego die ik dacht door te hebben. Ik baal er enorm van, omdat ik dacht dat ik verder was in herstel en dat deze episoden tot het verleden behoorden.
Het doet heel erg zeer
Ik dacht dat ik mijn episoden achter me gelaten had. Ik dacht dat ik ‘mijn stoornis’ begreep, dat ik dat verwerkt had. Dat ik wist hoe ik dat ‘beest’/mezelf wist te temmen. Helaas dus. Ik schrijf dit blog om mijn verdriet en frustratie te verwerken.
Manisch, wat heb ik een hekel aan dat woord. ‘Ik ben manisch’ betekent voor mij hetzelfde als: ik ben niet mezelf, ik draai langzaam aan door. Ik wil gewoon mezelf zijn! Toch ben ik op dan ook mezelf. Ik ben alleen een vervelende, andere versie van mezelf: maar ik ben het wel. En ook al vind ik mezelf dan geen vervelende versie, mijn omgeving vindt dat wel of maakt zich zorgen.
Weer manisch
Holy shit, het blijft een mindfuck. Ik voel mezelf goed, maar mijn omgeving maakt zich zorgen. Hier ben ik nu zo vaak ingetrapt. Ik heb het niet goed aan voelen komen. Dit is een schrijnend inzicht. En als ik zo doorga, ga ik het in de toekomst ook niet aan voelen komen. Het stomme is dat ik wel wist dat het eraan kwam. Maar die signalen hield ik onder de hersenpet. Ik zat immers vast in iets interessants, dachten mijn hersenen. Mijn lichaam voelde zich anders maar deed vrolijk met de hersenen mee.
Het goede nieuws is dat ik een opname heb weten te voorkomen. Toen ik voelde dat ik angstig begon te worden in plaats van energiek heb ik extra medicatie genomen. Dat is fijn natuurlijk. Dus ik geef mezelf een schouderklop. Vooral dankzij mijn partner die me gesteund heeft heb ik relatief snel kunnen herstellen van deze episode.
Ik ben geneigd heel streng te zijn voor mezelf. Baal flink van mezelf. Ik heb het niet zelf gedaan. Ik heb anderen nodig gehad. Mijn partner wil deze rol helemaal niet. Ik wil ook niet dat zij deze rol heeft! Wat een takkestoornis is het toch. Waarom maak ik het mezelf zo verdraaid moeilijk steeds?!
Add-ons
Ik weet het. Streng voor mezelf zijn helpt uiteindelijk niet. Had ik het anders kunnen doen? Dan had ik dat gedaan. Ik was incapabel. Ik deed wat ik kon. Het is schrijnend dat ik bij het herstel en met het schrijven van dit blog weer moet lijden. En dat ik alles weer moet verwerken. Alle touren die mijn hersenen teveel hebben gedraaid weer terug laten draaien. De rust weer pakken. Ik geef mezelf rust, vertrouwen en liefde al weet ik dat het ook ergens anders in zit, wil ik deze episoden echt voorkomen.
Ik moet terug naar mijn gevoel. Maar daar kan ik steeds niet 100% bij kan omdat ik al 16 jaar Lithium slik. Ik weet wie ik echt ben maar wat ik écht voel is mij een raadsel. Ik vaar zo vaak op mijn verstand. Maar ik zou op mijn gevoel moeten varen.
Kan ik op mezelf vertrouwen? Kan ik zonder medicatie leven? Hoe voelt het leven zonder pillen?
Hoe voel ik eigenlijk zonder add-ons?
Heb je een vraag over bipolariteit?
De PsychoseNet experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Meer lezen over bipolariteit?
- De school of hard knocks: Niet zeuren!
- Brams kennismaking met de wetenschap – Lieuwe de Haan
- Stapje voor stapje – maak je doelen haalbaar
Toch weer anders dan je gedacht had?
PsychoseNet blijft je bijstaan met nuchtere informatie.
11 reacties op “Weer manisch – als alles toch weer anders loopt”
Bedankt voor je inleefbare blog Rogier, ook herkenbaar. Alsof het een soort falen van jezelf is, terwijl koorddansen boven zulke afgronden een enorme prestatie is. Blijkbaar was je ook goed in jezelf eerder opvangen zodat de val dit keer niet zo diep was.
Misschien dat deze jou ook kracht geeft: “Our greatest glory is not in never falling but in raising every time we fall” (Confucius)
Heel mooi. dankjewel voor je reactie!
🤝
Aan de buitenkant zie je -de omgeving- het helaas niet af. Eerlijkheidshalve voel ik mij juist het prettigste bij manisch. Alleen de omgeving ziet het al aan komen en heeft zo zijn gedachten daarover. Uiteindelijk stuurt lichaam en geest wel bij middels weer een depressie. Waarbij zwaarmoedig- en ledigheid de overhand nemen. Volledige overgave is dan een betere remedie.
Overgave door onbewust overvragen scherts ik vaak.
Waarmee je uiteindelijk mee hebt te ‘leven’. Alleen lijkt die zwarte periode steeds moeilijker en langduriger te worden.
Gelukkig heb ik mijns inziens geen zware medicatie en neig ik naar het afbouwen daarvan. Kan het bijvoorbeeld juist niet door gebruik van de medicatie komen? Én dan niet rigoureus, maar onder begeleiding. Tenminste schijnt het? Twijfels en vraagtekens gaan blijkbaar niet samen?
Vroeger -alweer 30 jaar geleden-kon ik immers ook zonder……………………
Bij reïntegratie als NAH’er heb ik echter geleerd
mezelf te accepteren zoals ik nu ben én vooral niet na te streven van wat ik was.
Persoonlijk vind ik het de zwaarste handicap, die er maar bestaat. Maaaarrrrrrrrrrrrr blijf vooral geloven in jezelf.
Suc6 Rogier
Je hebt dynamische waarden ervaren. Die zorgen voor een onzeker bestaan tussen de vaste waarden van normal zijn en anders zijn.
De normaal mens is een massamens gereguleerd door peerpressure. Anders zijn is psychologisch op eigen benen leren staan met behulp van psychische zelfregulatie leren begrijpen en toepassen.
Ik begrijp je Eddo. Het is inderdaad op eigen benen leren staan.
Het gaat idd steeds om zelfregulatie. Hoe ga ik met mezelf om. Hoe ga ik met de ander om. Hoe ga ik met de omgeving om. Wat geloof ik over mezelf. Wat geloof ik over deze werkelijkheid. Maar vooral: hoe kan ik alle gedachten loslaten en in vrijheid bewegen door het leven zonder op mn bek te gaan 🙂
Dag Rogier,
Ik herken eigenlijk alles wat je zegt. Ik worstel er na zoveel jaar ook nog mee. Te lezen wat je schrijft geeft in die zin troost niet de enige te zijn. Lieve groet, Annemiek
Hoi Annemiek,
Wens jou hetzelfde wat ik mezelf wens. Gewoon lekker ontspannen leven zonder achtbanen en mindfucks.
Gr.
Rogier
Lieve Rogier,
Ik heb je blog gelezen. En ik zou je de raad willen geven dat je niet manisch BENT, maar dat je soms LAST HEBT van je bipolaire stoornis. Je bent het niet.
Voor mij maakte dat al een heel verschil.
Ik wens je een goed herstel!❤️
Groetjes, Ria
Eens, die ervaring heb ik ook. Voor mij was dat besef een verschil van dag en nacht. Ten positieve.
Dank je Ria. Heel mooi inzicht ♥️
Bedankt Ria. Heel goed inzicht!