In deze blog vertelt Mieke waarom het besmettingsgevaar rondom het coronavirus haar zo raakt. “Mijn hemel, net nu ik een maand geleden mijn vaste kantoorbaan heb opgezegd! De timing had beter gekund”.
In mijn rechter ooghoek zie ik de melding op mijn telefoon verschijnen, terwijl ik voor PsychoseNet een tekst redigeer:
“Alle basisscholen, horeca en sportclubs tot en met 6 april dicht om coronavirus!”
Ik had niet anders verwacht dat de basisscholen ook gesloten zouden worden. Goede maatregel, besluit ik. En richt me weer tot de eSpreekuur vraag die voor me op het beeldscherm staat.
Nog geen halve minuut later verstijf ik
Oh mijn god, sportscholen sluiten ook de deuren. Dat betekent dat ik als ZZP-erende yogadocent geen inkomen meer heb. Mijn hemel, net nu ik een maand geleden mijn vaste kantoorbaan heb opgezegd, met het idee om me meer te focussen op lesgeven, en uit te zoeken wat ik echt wil. De timing had beter gekund.
Een waas trekt langs mijn gezichtsveld
Ik voel een immense paniek opkomen. “Laat de angst er gewoon zijn“, hoor ik mezelf in de verte zeggen. Ik zet mijn laptop op tafel, trek mijn benen op in kleermakerszit en sluit mijn ogen. Als een tinteling voel ik de angst in elke vezel van mijn lichaam.
Gelukkig werk ik sinds kort op de redactie van PsychoseNet
Weliswaar als vrijwilliger, maar ik heb in ieder geval wat aan werk te doen de aankomende weken. “Geld is nu even niet belangrijk“. Ik houd het mezelf vooral voor.
Gedachteloos open ik Facebook. Eerste bericht wat ik lees: “Stay the fuck home people!” Mogen we ons huis niet meer uit? Ik word duizelig. Gebeurt dit echt? Ik blijf bij het gevoel van een nieuwe vlaag van angst die me overspoelt.
Dan volgen er tranen
Heel veel tranen. Ongecontroleerd. Hardop snikken. Ik laat het gebeuren. Ergens voelt het wel lekker. Jaren ben ik bezig om mijn emoties te leren voelen, worstel ik me door de dissociatie heen. Nu zit ik ineens in de kern, zonder enige moeite. Dit is fucking heling!
Die nacht droom ik over mijn vader
Hij staat bovenaan mijn moeders flat, klaar om ervan af te springen. Helaas is dat niet slechts een droom. Wat wel alleen in mijn nachtelijke verbeelding gebeurt is dat ik hem vasthoud.
“Blijf bij me“, smeek ik, terwijl ik me aan hem vastklamp. Met mijn hele lichaamsgewicht probeer ik hem tegen te houden.
“Je moet me loslaten, anders raak je ook besmet”, zegt mijn vader stoïcijns. Hij kijkt me met holle ogen aan.
Als ik ontwaak komt meteen het besef waarom de Facebookmelding me zo raakte. Het coronavirus maakt me bang voor isolatie door het besmettingsgevaar. Dat is precies wat mijn vader heeft doorgemaakt in een van zijn psychoses.
Hij dacht ook besmet te zijn. Toegegeven, niet door corona. Wel door zandvlooien. Ik geloofde hem. Wist destijds niet dat het een psychose was. Dacht dat het een zoveelste uitgegroeide obsessie was.
En het ergste is, ik vond dat hij zich aanstelde
Daarbij, ik leef in een collectieve angst. Ik ervaar daarnaast ook een ongekende saamhorigheid. Wij worden toegesproken door de minister, door de koning. Hij niet. Hij moest het helemaal alleen doormaken. Wat moet hij zich onbegrepen en alleen hebben gevoeld.
Terwijl ik mijn bed uit strompel vullen mijn ogen zich met tranen
Ik pak een foto van ons samen uit de vensterband. We zitten naast elkaar op het terras in Bergen aan zee. Mijn arm hangt om zijn schouder.
Ik ga ermee op de bank zitten. Mijn keel voelt dik. “Sorry pap“, zeg ik tegen zijn lachende gezicht. “Ik wou dat ik wist dat je psychotisch was“.
Ik geef een kus op zijn voorhoofd en dan snikkend: “Wat een hel moet het voor je zijn geweest. Had ik je maar kunnen troosten“.
Geef een reactie