De waarheid is een feit, maar voor Jose Smit / Lotuslicht is dit binnen haar familie een beladen begrip. Haar misbruikervaring werd jarenlang weggepoetst, en daarmee werd ook haar zwijgen in stand gehouden. Zwijgen werd geëist, uit angst om familiebanden te verbreken en om te beschermen wat zogenaamd niet beschadigd mocht worden. Maar in dat zwijgen verloor zij zichzelf, verdween haar pijn in het donker en bleef de dader buiten schot. Nu breekt ze de stilte open, want alleen door de schijnvrede te doorbreken, kan heling werkelijk beginnen.
De waarheid is de waarheid, gewoon een feit. Maar waarheid wordt ingekleurd door wat je ervan vindt. Hoe je het beleeft. Oordelen, afwijzingen, ervaringen en normen en waarden. Je eigen gekleurde bril bepaalt hoe jij die waarheid ziet. Waarheid is vaak ontkend, weggepoetst, onder het tapijt geveegd, verdraaid, gemanipuleerd, en eindeloos in betekenis afgezwakt, omdat waarheid pijn kan doen, naar gelang wat jij hebt meegekregen aan programmeringen over wat goed en fout is, waar je je voor moet schamen of over schuldig moet voelen, en naar gelang jouw indoctrinaties en loyaliteit over hoe het hoort te zijn.
Liefst willen we angst vrij en zorgen vrij leven, zonder problemen. Helaas is dat niet wat het leven brengt en vooral onze inprentingen zorgen voor die ballast van het lijden dat daarmee gepaard gaat.
Er wordt zwijgen geëist
De vuile was buiten hangen, de olifant in de kamer benoemen, de genegeerde rauwe werkelijkheid openbaar maken, alles aan de grote klok hangen, de gebeurtenis(sen) delen met je vertrouwde cirkel, vrienden, of anderen, zulke dingen doe je niet! Dat hoort niet en dat mag niet! Vaak krijgen we daar een serie redenen bij mee, zoals familie moet beschermd blijven, we moeten onze status hoog houden, als de buitenwereld dit wist, dan zou…. en dit mag nooit naar buiten, want het maakt je moeder of vader of ander familielid kapot! En daar ben jij dan schuldig aan!
Er wordt zwijgen geëist, stilte achter de muren, medewerking gevraagd en jouw lijden en slachtofferschap wordt weggevaagd en weggepoetst. Omwille van de lieve vrede of het in stand houden van familieverhoudingen en culturen. Zodat alles maar blijft zoals het is en uiteindelijk de dader(s) beschermd blijven en daarmee ook de verantwoordelijkheid wordt weggenomen iets te moeten met wat gebeurd is.
Er veranderde niks
De dader blijft het geliefde lid dat tot zulke dingen niet in staat zou zijn, of het gedrag van de dader wordt vergoelijkt of ontkend en je mag er niet meer over praten. Je moet zwijgen. Uit bescherming van die oma, die moeder, die oom, die tante of dat kind. Uit liefde, om iemand geen pijn te doen, omdat hij of zij dat niet aan kan. We vormen een front en jouw verhaal, waarheid of niet, mag niet verteld worden of naar buiten toe. Dat is wat mij is overkomen.
Ik kwam langzaam in opstand
Als kind wist ik niet beter of anders en leed. En zweeg. En ging mee in het alledaagse leven alsof er niets aan de hand was. Ik drukte dat deel van mijzelf weg. Dat gewonde deel. Dat een vorm van misbruik had meegemaakt door haar opa.
Als puber kwam ik langzaamaan in opstand, maar hield me nog aan die familiecode, aan de belofte die ik mijn moeder gedaan had en ook andere familieleden die zwegen en wegkeken en nooit een lijntje uitgooiden. Deden alsof er niets aan de hand was, het was normaal voor mij.
Ik begon echter wel te rebelleren, verzet te ervaren en woede, omdat ik mij in de steek gelaten voelde en niet gehoord of gezien. Hierdoor begon ik afstand te nemen van die familie, omdat mijn gekwetstheid er geen plek had en mijn verhaal er nergens kon zijn. Ik begon ze kwalijk te nemen dat er iets geweten moest zijn van wat mij overkomen was, maar de stilte bleef oorverdovend.
Het bleef geheim
Later begreep ik, dat hoewel mijn moeder het wist, mijn tantes het wisten, mijn nichtje het wist en een ander nichtje hetzelfde was overkomen, het nergens heen kon. Het werd niet besproken, niet met echtgenoten, niet met mijn vader, niet met de dader, met niemand niet. Het bleef het geheim. En daarom moest ik weg. Weg van die familie. Ik werd het zwarte schaap en ik was altijd schuldig. Ik deed het altijd verkeerd. In mijn pijn verliet ik hen, ik liep van ze weg, ik wees hen af. En op hun beurt wezen zij mij weer af.
Jaren gingen voorbij, waarbij niemand zich afvroeg of snapte dat mijn gedrag voortkwam uit juist die muren van stilte, van zwijgen, van afwijzing, van mezelf weg moeten drukken omwille van de vrede. Om hen te beschermen die de waarheid niet aan konden. En ik bleef daaraan meewerken, tot ver in mijn volwassen leven. Nee, daar praatte je niet over. Ja, achter de gesloten deuren van therapie, daar wel. En zelfs dat werd me kwalijk genomen.
Het zwijgen werd mij opgelegd
En ja, dat zwarte schaap heeft zelf meerdere malen haar familie verlaten, de rug toegekeerd. En zij op hun beurt ook mij. Het was om pijn te verdoezelen en waarheid te begraven van die eerste toenadering en vraag om hulp, waarbij mij het zwijgen werd opgelegd en zelfs ongeloof ontstond. En steeds kwam ik weer aarzelend terug, getrokken door wat ik dacht dat liefde was. En tot zelfs jaren later in mijn volwassen leven en na meerdere gesprekken met sommige tantes, werd nog steeds gevonden dat ik moest zwijgen. Dat ik niet moeilijk moest doen. Volgens hen deed ik hun pijn als ik mijn mond erover open deed. Dat ik mijn ooms moest beschermen, zijn kinderen. En ik deed het! Tot het niet meer kon.
Ik ben nog steeds de schuldige
Mijn tantes waren jaren op de hoogte en hadden zelf hun echtgenoten of andere familieleden niet ingelicht, zelfs toen bekend werd dat HIJ het ook bij zijn buurmeisje deed en dat de buren daarom verhuisden, toen was ik nog kind, dus we praten over meerdere decennia van weten en kunnen weten en van mijn bekentenis aan mijn moeder en tante op mijn 13e, dus zo lang was het al bekend. En inmiddels ben ik 60 en wordt het me NOG kwalijk genomen dat ik hier mijn mond over open doe!!! En word ik opnieuw erom verlaten, afgerekend, schuldig bevonden.
Ik mag wat mij overkomen is niet openbaar maken, niet delen, en word verantwoordelijk geacht voor het verdriet van mijn oom, die toen hij mijn boek las, voor het eerst met die waarheid geconfronteerd werd. Terwijl ik er van uit ging dat zijn vrouw dat jaren en jaren eerder met hem besproken had, zodra dat bekend werd aan haar. Stomme ik, zij heeft ook al die jaren gezwegen, dat wist ik niet en snapte ik niet. Bovendien kwam het in mijn boek terloops ter sprake, mijn boek ging over psychose. Ik had het daar ook weg gemoffeld in een hoekje. Maar ik werd er wel op afgerekend. Schuldig!!! Ik deed hen pijn, alleen al door er te zijn met mijn ervaringen.
De schuld hoort niet bij mij, maar bij HEM
Maar de schuld, die ik al die jaren gedragen heb, hoort bij HEM thuis en bij de volwassenen uit die tijd die mij lieten zwijgen, beloftes lieten doen, manipuleerden met het onthouden van liefde. Om er nooit meer op terug te willen komen, Ik was schuldig. Ik droeg het. Zij niet, die alles wisten en er niet over praatten of mij niet beschermden. Nee, zij niet, zij beschermden juist de zwakken die de waarheid niet aan konden, zij beschermden het familiesysteem. En ik, dat kind, dat beschermd had moeten worden en getroost en bevestigd en lief gehad, dat meisje, zag dat het ziek was, maar deed wat opgedragen was. Tot het niet meer kon.
Nu zie ik
En nu praat ik, nu schrijf ik, nu zie ik. Ik zie wat er mis aan was. Wat me onthouden is. Wat me getekend heeft en NOG poets ik dat weg. Hoe onveilig ik me voelen kan. Maar het kind in mij kan niet langer zwijgen, niet langer muren aanhouden, niet langer in stilte zijn. Het moet eruit!!! En voor al die vrouwen en mannen, voor al die gekwetste meisjes en jongens schrijf ik mijn verhalen. Deel ik wat ik kan. Maak ik de wond open.
Zodat gerechtigheid zijn kan, verwerking zijn kan, heling zijn kan, begrip zijn kan en eindelijk de liefde voor mijzelf en dat kind kan zegevieren, dat kan bestaan. Ik heb mijzelf lief!!! En ik laat mij niet meer in de steek. Ik leg de schuld terug waar die hoort. Ondanks al die inprentingen ben ik daar aangekomen. Ik heb geen schuld en draag die ook niet meer. Ik kies voor mij!!! Iets wat mijn familie hierin nooit gedaan heeft!!! Ik ben vrij. Ik ben 60 en eindelijk zover!!
Voor alle medeslachtoffers! I see YOU, i love YOU!!!
,Jose Smit
Meer lezen van Jose Smit/ Lotuslicht?
Meer lezen over Trauma?
- Toonn ervaring – Ervaringsdeskundigheid in herstel na seksueel trauma
- Trauma begrijpen in 33 vragen – Simona Karbouniaris, Jim van Os
- Niet jouw schuld! – Anton Horeweg
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie