Deze winter was Daisy anderhalve maand naar Marokko gegaan. Ze vergat haar sandalen, en verloor daarmee zichzelf. Daisy: “Waar ik bang voor was, het verliezen van mijn identiteit, werd werkelijkheid.”
Ik ben op idyllische plekken geweest, luisterend naar het geluid van de zee en genietend van de zon. Ook was ik mijn favoriete hobby aan het uitoefenen, ik kon reizen en nieuwe plekken ontdekken. Ik was in Essaouira, Rabat, Casablanca en Fez waar ik vele interessante mensen ontmoette. Zo was er bijvoorbeeld een inspirerende man, een beroepsreiziger die zijn geld verdiende met het maken en verkopen van armbandjes.
Deze tijd was niet alleen geweldig moet ik eerlijk opbiechten
Ik had al voor de vakantie last van een innerlijke criticus, die ik fluffy heb genoemd, maar tijdens deze vakantie kwam fluffy ook vaker terug. Dan wist ik niet zo goed wat ik met mijn leven aan moest. Maar aan het einde van de vakantie is fluffy tot in de extremen doorgegroeid.
Ik zou het vliegtuig naar huis pakken, maar ik was mijn sandalen vergeten in het hostel. Ik had ooit een keer een verhaal gelezen over een meisje dat nieuwe schoenen moest kopen en zo zichzelf kwijt raakte. Ze danste weg op schoenen van iemand anders en kon de schoenen nooit meer uit trekken.
Vanuit angst voor hetzelfde verhaal, dat ik mijn identiteit zou verliezen als ik niet meer mijn sandalen zou hebben, koos ik ervoor om de vlucht niet te nemen
Maar de beroepsreiziger, waarmee ik een tijdje had gereisd, had mijn sandalen mee genomen. Ik moest mijn sandalen terug!
Waar ik bang voor was, het verliezen van mijn identiteit, werd werkelijkheid
Het kwam alleen niet omdat ik de schoenen niet had, maar het kwam door een psychose. Aan het einde van mijn vakantie raakte ik de weg en mezelf kwijt. Iedereen heeft een andere definitie van een psychose. Ik heb het ervaren als het geloven van enorm negatieve gedachten.
Ik had het idee alsof ik verschillende opdrachten moest waarmaken die mijn hoofd verzon
Mijn hoofd, of een stem in mijn hoofd of fluffy, zat al gauw helemaal vol met andere opdrachten die ik moest uitvoeren naast het terug halen van mijn sandalen. Identiteit was wel een hoofdonderwerp bij deze opdrachten. Ik moest namelijk een hele nieuwe identiteit maken en als dat niet zou gebeuren zou er iets heel ergs gebeuren.
Ik wist niet wat er precies zou gebeuren maar, mijn gevoel zei dat er dan iets verschrikkelijks zou plaatsvinden. Deze opdracht had ook een tijdslimiet: het moest voor zonsopgang gebeuren terwijl het toen half vier ’s nachts was.
Daar was ik dan, in de straten van Marrakesh waar de zon langzaam op aan het komen was
Het enige dat ik had was een blikje waarmee ik mezelf kon beschadigen, om zo door beschadiging mezelf onherkenbaar te maken. Maar het had totaal geen zin, want ik had super herkenbare kleding aan en mezelf beschadigen lukte maar in hele kleine mate.
Het lukte me weer niet om aan een eis van mezelf te voldoen, namelijk mezelf voor altijd onherkenbaar te maken.
Dus het lukte mij niet om mijn identiteit te verbloemen
Ondertussen verstreek de tijd langzaam terwijl ik steeds verder van mezelf weg dreef en van mijn oorspronkelijke opdracht, namelijk het terugvinden van mijn sandalen.
Ik raakte afgeleid en begon te zwerven door Marrakesh. Ik ging van het ene bankje naar het andere bankje en liep in één wijk wel tien rondjes, terwijl ik soms gewoon op straat ging zitten.
Uiteindelijk vond ik een plek met een groep vrouwelijke zwervers die bij een begraafplaats zaten. Daar heb ik een kartonnen doos gekregen van één mevrouw waarop ik kon zitten. Toen heb ik twee uur lang rond de begraafplaats gelopen en gezworven.
Totdat ik bij het politiebureau belandde
Omdat ze een Westers zwervend meisje in de straten van Marrakesh niet vertrouwden. Ik ben daar naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht. De beroepsreiziger en mijn moeder hebben me opgehaald uit het psychiatrische ziekenhuis in Marrakesh. Uiteindelijk heeft mijn moeder mij teruggehaald naar Nederland.
Mijn sandalen heb ik uiteindelijk terug gekregen en die liggen nu in mijn kledingkast
Wat is er met mij gebeurd? Ik ben geholpen door de crisisdienst en ben ik langzaam sterker geworden dan de stemmen in mijn hoofd. Ik ben wel nog herstellende en moet het vertrouwen in mezelf weer opbouwen.
Want als ik die innerlijke stem niet kon vertrouwen, kan ik dan mezelf nog wel vertrouwen?
Hoe kan het dat ik zo ver afgegleden ben? Het zijn allemaal vragen waar ik het antwoord nog op aan het vinden ben. Ik ben nu aan de medicijnen en ik voel me stabieler dan eerst. Ik hoop dat ik een vernieuwde versie van mezelf ben geworden na al deze avonturen.
Daisy Duif is een zoekende jong volwassene. Voor meer blog’s kijk op weereennieuwedag.wordpress.com.
Meer informatie:
Geef een reactie