Het niet kunnen voldoen aan de eisen die je ouders aan je stellen, het overkwam Geeske. “Door uiteindelijk heel bewust voor mezelf te kiezen leerde ik mezelf beter kennen.” Lees hier meer over hoe Geeske oude patronen doorbrak en hoe ze voor haar eigen geluk koos.
Het is het jaar 2000. Ik stap de woonkamer van mijn ouderlijk huis binnen met de regionale krant in mijn handen. Ik heb een advertentie omcirkeld van een huisjesmelker in Leeuwarden. Onwennig sta ik in de kamer, ik scan de gezichten van mijn ouders op naderend onheil en begin vervolgens te praten.
“Ik wil op mezelf gaan wonen. Is dat goed?”
Ik zet me schrap. De hevige escalatie die ik verwacht komt niet. Twee mensen laten mijn woorden duidelijk even op zich inwerken. Mijn vader neemt het woord. Hij zegt dat het financieel gezien een heel onverstandig, dom idee is. Hij vertelt me dat alle risico’s voor mij zijn en dat ze me nooit financieel zullen steunen, bijdrages zullen leveren of anderszins voor me instaan wanneer ik ooit in de problemen kom. ‘Uit huis is uit huis’. Ik ben daarna niet meer welkom mocht ik het idee opvatten nog eens terug te willen komen. Als er wat met me gebeurt mag ik hen ook niet met hangende pootjes gaan bellen, en ik moet me goed beseffen dat ik er dan alleen voor sta en dat dat helemaal mijn eigen keuze is.
Ik sta er perplex bij… Tussen de waarschuwingen door registreer ik duidelijk dat het dus mag. Ik mag weg! Snel draai ik me om, gris mijn Motorola uit mijn tas en ren snel de trap op naar boven, waar ze me niet kunnen afluisteren om ieder woord wat ik zeg later te bekritiseren. Ik ga direct bellen met de verhuurder.
Het afgelopen jaar is een zwaar jaar geweest
Bij mijn lengte van 1.71 meter ik weeg momenteel nog zo’n 46 kilo in plaats van mijn gebruikelijke 58 kilo. Ik registreer met verbazing hoe de kilo’s langzaam verdwijnen. Ik heb al maanden geen eetlust meer. Niemand ziet of merkt het. Ondertussen hoop ik tegen beter weten in dat het misschien tot goedkeuring leidt van mijn moeder. Ze is altijd ontevreden over mij en daarnaast ook erg ontevreden over bepaalde delen van mijn figuur.
Enkele weken geleden mocht ik een leuk kort lederen zomerjasje overnemen voor een hele schappelijke -voor mij betaalbare prijs- van de moeder van een bekende. Het jasje past me perfect, dus ik liet me overhalen om het te kopen. Het zit me als gegoten. Ik neem het mee naar mijn ouderlijk huis.
Ze ziet het jasje. Ik sta met mijn moeder in de afgesloten keuken achterin in het langwerpige huis. Ze trekt de keukendeur goed dicht, draait zich naar me om en wijst afkeurend naar m’n jas met haar wijsvinger.
“Heb je een nieuw leren jack gekocht?” vraagt ze.
Ik leg voorzichtig uit dat ik het goedkoop kon overnemen van iemand. Ze bekijkt me overdreven van top tot teen.
“Toch jammer van dat mooie jasje. Dit jasje flatteert jouw heupen niet. Dit model is bedoeld voor mooie slanke figuurtjes. Je kunt het maar beter terugbrengen.”
Ik kijk haar sprakeloos aan. Ze raakt me! Ik besef me weer dat ik nooit goed genoeg ben. Ze ziet mijn teleurstelling zien en besluit me de volgende woorden mee te geven:
“Met die brede heupen onder je wespentaille van je zul je nooit slank zijn. Je zult nooit kleding boven je heupen kunnen dragen omdat die je gewoon niet flatteren. Je lijkt er echt dik in. Jij bent nou eenmaal volslank.”
Vooral de laatste woorden komen heel duidelijk binnen. Volslank, jeetje… Mijn moeder vindt me volslank! Vol staat duidelijk voor volledig! Vol-le-dig slank! Wauw! Ik geniet van het totaal onverwachte compliment!
Het brengt een sprankje vreugde op plaatsen waar al lange tijd geen licht is geweest
Ik breng het jasje met lood in mijn schoenen terug naar die aardige mevrouw. Wanneer ik haar de reden vertel dat ik het jasje terugbreng valt haar mond open. Ze is van haar apropos en valt stil, loopt rood aan en lijkt haar tranen in te slikken. Dat snap ik niet.
“Geeske, weet jij wel wat volslank bekent? Haar stem slaat over. “Zei je moeder dat echt tegen je?”
Ze legt me daarna geduldig uit dat volslank niet betekent dat je heel erg slank bent, maar dat het betekent dat je meer gevuld bent. Ze legt me ook uit dat ik helemaal niet ‘volslank’ ben, en zelfs ook niet ‘slank’. Volgens haar ben ik héél erg slank en moet ik helemaal niet niet nog slanker worden.
Ik geloof haar en de sneer van mijn moeder over mijn ‘volslank zijn’ treft op dat moment alsnog doel. Het compliment verpulvert ter plekke. Ik voel me gekwetst. Ik ben blij gemaakt met een vieze dooie mus.
Een paar dagen na mijn aankondiging wordt mijn bed al naar Leeuwarden gebracht en woon ik opeens op mezelf
Het is wel even wennen om op kamers te wonen, gelukkig maak ik al snel fijne nieuwe vrienden. Ik ga al snel iedere dag ’s avonds bij een groep vrienden eten en ik krijg een relatie met mijn huidige partner. In dat eerste jaar op mezelf kom ik langzaam weer 20 kilo aan (waar mijn moeder zich overigens ‘ernstig voor schaamt’). Ik kies in Leeuwarden al snel voor mijn eigen leven en niet voor het hare.
Er gaat een hele nieuwe wereld voor me open
Uit huis gaan is een enorme stap voorwaarts en het zorgt ervoor dat ik langzaamaan herstel van een eenzaam en depressief jaar in een overspannen huishouden waar mijn aanwezigheid erg ongewenst is. Door deze nieuwe reis kan ik voor mezelf gaan zorgen en kan ik me voor het eerst onttrekken aan allerhande negatieve ouderlijke invloeden. Door mijn oude situatie te verlaten en voor mezelf te kiezen leer ik mezelf heel langzaam wat beter kennen.
Het is de start van een langdurige waardevolle les. Ik leer met vallen en opstaan dat verandering goed is, het breekt ingesleten oude patronen, schept afstand en maakt nieuwe wegen vrij. Het is mijn eerste onbewuste stap op het pad van herstel. Een pad dat ik nog lang zal blijven bewandelen.
Geef een reactie