Een kip en een psychose, voor Lien hangt het nauw samen. Ze beschrijft een persoonlijke ervaring met een psychose en wat dit voor haar betekende, zowel in haar dagelijks leven als in haar manier waarop zij naar de wereld kijkt. Het gelach dat het eerst opriep, maakte plaats voor diep begrip voor de broedende kip.
Aanvankelijk lachte ik om de kip en haar onbevruchte eieren
In het kippenhok tussen de appelbomen achterin de tuin zit de zwarte hen al maanden op haar eieren te broeden. Ze is vergeten, of heeft nooit geweten, dat er geen haan bij haar in de omheining woont. Haar eieren zijn onbevrucht, maar dat weerhoudt haar er niet van om haar ongeboren kuikens te beschermen tegen mijn vergeefse pogingen om verse eieren te halen. Als ik haar zachtjes probeer weg te schuiven en haar naar haar eten probeer te leiden, pikt ze me agressief in de rug van mijn hand.
Aanvankelijk lachte ik om de kip en haar onbevruchte eieren. Begrijpt ze echt niet dat de eieren niet uitkomen? Hoe kan haar instinct zo sterk zijn? Maar nu schaam ik me voor mijn gelach. Voor haar ben ik de moordenaar van haar kinderen. Dat is even reëel als voor mij de wetenschap dat er geen kuikens in de eieren liggen te wachten om uit te breken. Zij leeft in haar eigen werkelijkheid.
Een psychose heet dat dan
Ik ben me gaan schamen toen de dokter tegen mij zei dat mijn werkelijkheid te ver afwijkt van de norm. Een psychose heet dat dan. Ik was net zoals de hen op haar eieren verzonken in mijn eigen werkelijkheid. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen, vergat te eten, maakte impulsieve beslissingen, dacht het ene moment dat ik geniaal was en het volgende dat ik op alle vlakken in het leven had gefaald. In een paniek belde ik mijn vader en die bracht me naar het huis van mijn ouders.
Mijn instinct duwde me voort in het leven, maar maakte me ook de vreemdste dingen wijs. In tegenstelling tot de kip moest ik vooral geen nest bouwen, maar vluchten. Dat zou het beste zijn, want volgens de stemmen in mijn hoofd had ik mijn vader al vermoord. Mijn vlucht bracht me op blote voeten met een roze Disneydeken om me heen gewikkeld naar de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. De gang voelde als een gevangenis. Ik dacht dat iedereen me in de gaten hield, dat ik drie weken moest wachten tot er plaats was in één van de echte cellen. Ik dacht dat alle andere patiënten geïnterneerden of acteurs waren.
Elke dag begreep ik het een beetje beter
Gelukkig was de werkelijkheid veel minder somber. Mijn ouders kwamen me elke dag stipt om 17 uur bezoeken. De medicatie begon te werken: elke dag keek ik wat vaker door het raam, zat ik iets langer buiten op het terras en zag ik wat meer licht. Elke dag begreep ik een beetje beter dat ik niemand had vermoord en ook nooit zou doen. Dat ik een goed mens was en dat ik voor mezelf en mijn familie aan het zorgen was door voor me te laten zorgen.
Na een week namen mijn ouders me alweer mee naar huis. Ik had gesmeekt om me weg te halen. Het gevangen gevoel kwam ook voort uit mijn controleverlies en gebrek aan zelfbeschikking. Iedereen leek boven mijn hoofd te staan om over mij en mijn lichaam te beslissen. Ik ben nog steeds kwaad over het gebrek aan informatie over de medicatie en bijwerkingen, over opvolging en wat er met me stond te gebeuren. Niemand leek me genoeg bij zinnen te vinden om me te vertellen wat een psychose eigenlijk is en wat de implicaties van mijn medicatie zijn.
We komen er samen wel uit, de kip en ik
Samen met mijn psycholoog ga ik op zoek naar antwoorden op mijn vragen, we gaan dieper in op mijn persoonlijke ervaring met een psychose. Een psychose is een verandering van bewustzijn, een verdraaide werkelijkheid. In het boek Kopzorgen. Psychose begrijpen in 33 vragen van Stijn Vanheule en Jim Os las ik de term ‘existentiële crisis’ en die resoneerde: ik twijfelde aan alle aspecten van mijn leven en wist niet meer wie ik was of wilde zijn. Mijn twijfels waren onstilbaar en werden zo overheersend dat ze ook uiting kregen in mijn acties: ik sloeg op de vlucht om een nieuw leven te starten. Het kan erg ontregelend zijn als je de zin van je leven niet meer terugvindt.
Als ik nu dagelijks de kippen eten geef, heb ik radicale empathie voor de kip op haar onbevruchte eieren. Ik lach niet meer om haar, maar ik zoek troost bij haar. Net zoals zij weet ik even niet meer wie ik ben en wat ik in het leven moet. Maar elke dag merk ik dat de hen een beetje meer van haar eieren afkomt. Dan krijg ik weer hoop dat ook ik mijn eieren kan achterlaten en geloof ik dat we er samen wel uitkomen, de kip en ik.
Lien woont in co-housing en kreeg in de zomer van 2025 een psychotische episode. Ze werd daarvoor even opgenomen en zoekt nu naar woorden om die ervaring te vatten. Ze zette haar doctoraat in de letterkunde en haar muzikale hobby’s op pauze, maar hoopt terug aan de slag te gaan.
Meer lezen over Persoonlijke ervaringen met een psychose?
- De 5 fasen van psychose en herstel – info van PsychoseNet
- De ervaring van een psychose – een dagboek
- Wat is de prognose na een psychose? – info van PsychoseNet
- Psychose-ervaringen hebben zin
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de mini-College’s van PsychoseNet al?
Bekijk PsychoseNet college’s van Jim van Os over zorg en herstel, van depressie tot psychose.
Geef een reactie