Allemaal zijn we ergens geboren. Op een plek waar we warm worden verwelkomd, of een plek waar we niet gewenst zijn. En misschien wel weggegeven worden aan een tehuis. Een plek met ruzie of geweld, of een plek met alle materiële rijkdom maar drukke ouders zonder tijd voor werkelijk ‘samen zijn’. Een plek van armoede maar wel met community. En allemaal groeien we op. Op een plek met een warme liefdevolle moeder, of in een eenzaam thuis. Rianne over eenheid en verbondenheid.
De plek en het thuis waar we worden geboren en opgroeien vormen ons, als kinderen kijken we naar onze ouders en doen we dingen zoals onze ouders dat ook doen. Zo kunnen we ook hun patronen en reacties overnemen, die eigenlijk gaan over hun angsten, hun pijn en hun strategieën om deze angst en pijn niet te voelen. Onbewust nemen we ze over.
Patronen van veroordeling, patronen van geweld, patronen van depressie, patronen van vereenzaming of afgescheiden zijn
Zoals ik eerder al schreef, ben ik jaren depressief geweest in mijn jeugd. Maar het was eigenlijk niets nieuws, want ook mijn vader kende depressie en zijn moeder, en haar vader. Een verlangen naar de dood, dat wij allemaal kenden. Een strategie om de pijn in het leven niet meer te hoeven dragen.
Depressie is volgens mij het dempen van alle emoties, alles wegstoppen in een pot die uiteindelijk begint te borrelen, de druk op deze pot is de depressie. Zoals duidelijk wordt als we het woord in het Engels bekijken de-press. Het woord ‘druk’ zit hier in. Voor mij was depressie de ondragelijke last van het niet uiten van emoties. Voorts van het niet uiten van mijn gedachten en het niet uiten van mijn ideeën. Waar ik overigens ook helemaal geen ruimte voor voelde. Eigenlijk was het het onderdrukken van mijn hele wezen, wie ik in essentie eigenlijk ben.
Deze patronen van het onderdrukken van emoties waren ook niet iets nieuws wat ik had bedacht
Ik leerde ze van mijn ouders. En zij leerden het weer van hun ouders. Bij mij is de pot open gebarsten, lange jaren van verdriet, pijn en eenzaamheid, zelf gebroken zijn, alles werd open gegooid. Ik begon mijn helingsreis, ik brak de stilte, en opende. En ik belichtte mijn schaduwkanten, mijn overgenomen strategieën om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik de patronen wilde doorbreken, dat ik het anders wilde voor mijzelf.
Allemaal worden we geboren in een gebroken wereld. Een wereld waarin onze ouders pijn en schade van het leven kennen, en waarin ze patronen ontwikkelden om er mee te dealen. (Wat in mijn beleving niet gaat over goed of fout, maar over het durven zien van waarheid, observeren om te besluiten of jij zo verder wilt gaan).
In de film ‘In utero’ met Dr. Gabor Maté zien we hoe we al vanaf het prille begin als mensje waarnemen en patronen opslaan. Waar we misschien geleerd hebben onzichtbaar te worden, niet tot last te zijn, stil te zijn, uit bescherming voor onszelf.
Nu kan het een somber perspectief lijken, dat we als hulpeloos minimensje in deze getraumatiseerde maatschappij terecht komen. Waar de natuur getraumatiseerd is en de maatschappij nog altijd traumatiserend bezig is. Waar zelfs scholen, hulpverlening en zorgsystemen bijdragen aan traumatisering.
Maar graag wil ik je terug brengen naar onze werkelijke essentie
Zoals men vroeger al zei ‘de ziel is puur’ onze onschuld, ons onaangetaste, ons licht. Het is de liefde, eenheid en verbondenheid in alles. “Ik ben onderdeel van de aarde. Zonder de bomen kan ik niet leven, want zonder hen is er geen zuurstof.” Zonder mijn ouders zou ik niet bestaan, zonder voedsel; vruchten en groenten van de aarde zou ik niet bestaan. Dat er bomen worden gekapt en hele bossen worden gewonnen voor geld, kan enkel als er een fragmentatie is.
Een geloof in ‘afgescheiden zijn’. Want als we werkelijk integreren en zien dat wij het bos nodig hebben om te leven dat wij samen met het bos leven zijn, zou het niet mogelijk zijn deze schade aan te richten aan onze planeet.
Dat ik enkel op mijzelf zou kunnen bestaan is onjuist. Het denken dat ‘ik’ afgescheiden is van deze alles omvattende verbondenheid is in mijn beleving een strategie om de pijn van collectief trauma niet te hoeven voelen.
Door mij afgescheiden te ervaren of te benoemen, kan ik de trauma’s van, jouw oorlog, jouw uitbuiting, en jouw verkrachting buiten mij plaatsen. Hierdoor hoef ik de pijn van schade aan de natuur, schade aan dieren en leed van andere mensen niet te voelen. Het ‘Ik’ wordt een losstaand ‘individu’ die denkt te kunnen leven zonder deze alomvattende verbondenheid met dieren, planten, mensen, en G’d in dat alles.
Individueel trauma, meergenerationeel trauma, en collectief trauma zijn eigenlijk één. Er is eigenlijk een hele ketting van gebeurtenissen, één systeem van onderlinge afhankelijkheid. Het individu zouden we kunnen beschouwen als een expressie van het collectief en vice versa.” (uit “Gestreept door het leven”)
Daar waar één vanuit heelheid de gebrokenheid wil aankijken, wordt er een cirkel doorbroken
Ik moet denken aan de chaos- of complexiteits- theorie. Deze theorie is bekend door het ‘vlindereffect’ zoals beschreven werd door meteoroloog Edward Lorenz – namelijk dat de vleugelslag van een vlinder in Australië een tornado in Kansas of een moesson in Indonesië kan veroorzaken.
Één daad kan een wereld van verschil maken, één ogenblik kan een leven vervullen met liefde en licht. Samen mogen we vanuit liefde, eenheid en verbondenheid, als mensheid de drager van emoties zijn. Met het lef onze wreedheid aan te kijken, onze pijnen, ons afgescheiden voelen. Alsof de hele mensheid één lichaam is; De mensen binnen de psychiatrie zijn als je blauwe oog waar constant naar wordt gestaard, maar waar je verlangt dat iemand je vraagt ‘Hoe gaat het met je? Wat is er gebeurd?
De soldaten waar dan ook ter wereld, je afgehakte teen die moet gehecht, verbonden en opnieuw moet leren onderdeel te zijn van het lichaam, de éénheid. De wees en weduwe, je buikpijn die goede voeding verlangt en de warmte van een kruik. Herinner je de éénheid van alles en de liefde in alles, want zij is de moeder van het bestaan, dan kunnen we de schaduwzijde (trauma) zien en dragen.
Geef een reactie