Iemand raakte laatst psychotisch. “Kan jij bij het gesprek aanwezig zijn?” “Natuurlijk!”
Wat ik graag vertel aan anderen, zag ik nu gebeuren. Iemand die ervaringen deelde die het alledaagse overstijgen. Ik zag een mix van liefdevol en ingewikkeld gedrag. “Je hebt een anker nodig, gebruik mijn zwaarte maar”, zei ik.
Heel hoog werden puzzelstukjes verlegd, laag op de grond vroeg ik: “Hoe maken we van deze naderende valpartij een zachte landing?”
Psychose is iets waar we gewoon doorheen moeten
‘We’ schrijf ik. Want dat is mijn pleidooi: een psychose zie ik als een groepsdynamiek.
Ik zag mezelf terug. Ik keek met vertrouwen in een figuurlijke spiegel uit 2011. Daarom is deze blog niet een beschrijving van die verwarde ander, het gaat in spiegelbeeld over mijzelf.
Was ik het die met ‘verwarde ondersteuning’ zojuist een zachte landing maakte?
Dat is goed gelukt, ik heb er niets van gemerkt!
Geef een reactie