Onlangs was ik aanwezig bij een presentatie van een indrukwekkend herstelverhaal, over het stilstaan bij jezelf. De spreker toonde zijn ware gezicht. Of eigenlijk twee gezichten.
Terugkijkend op een lange periode van achteruitgang
Zelf keek hij omhoog naar de projectie van de beamer. Hijzelf was klein, zijn foto uit een verleden van een paar jaar eerder was groot. De foto waarin hij er zo slecht op stond leek op hem neer te kijken. Zijn gezicht zoals hij vroeger was, sprak boekdelen. Zonder iets te zeggen over zijn achtergrond, of ziektebeeld, vertelde hij welke negatieve emoties er allemaal waren gepasseerd in deze lange periode van achteruitgang. Het was een reeks van woorden die hij een voor een krachtig uitsprak, zittend op een stoel met de rug naar het publiek.
Dit ben ik nu
Toen kwam een nieuwe foto in beeld en hij stond op, draaide zich vlot om en zei: “En dit ben ik nu!” Hij bracht deze boodschap nu nog krachtiger. Op de projectie van de beamer was nu iemand te zien met levenskracht en stralende ogen. Zijn beeltenis keek over zijn schouders mee de zaal in. Zijn positieve energie vulde de ruimte. Het was een performance van een kwartier, waarin hij uitlegde hoe hij zijn ritueel, na een leven lang ellende nu toepaste. Stilstaan bij de emoties die komen. Er naast gaan zitten. En ze weer laten gaan. Elke keer weer.
Plaatsmaken voor wat er is
“Het verdriet mag op deze wijze een plek krijgen” zei hij. “En de rouw ook. En de pijn. Het is er toch al.” zei hij triomfantelijk.
“Laat het er dan ook maar zijn. En weet je? Als het er mag zijn, dan verdwijnt het…dan kan het weer plaats maken voor iets nieuws. En dan heb je daar ook weer ruimte voor. Het is een komen en gaan van emoties en gebeurtenissen, dat houdt nooit op. Het is de kunst om er ruimte voor te maken en er bij stil te staan. Ook bij de mooie dingen! Stilstaan bij het succes, bij de dingen die zijn gelukt, bij alles waar je blij van wordt! En daar dan naast gaan staan. Dicht bij jezelf.”
Verlies nemen en hoop geven
Wat mooi hoe de spreker deze boodschap van herstel zo krachtig stond te vertellen. Het ging er bij de aanwezigen in als koek. Het was zo hoopgevend en krachtig en wat een mooi perspectief toonde hij. Op het moment dat hij zijn eigen verdriet raakte en het met trillende stem benoemde, rolden een paar tranen over mijn wangen. Ik had geen verweer, het mocht er zijn en de zwaartekracht deed de rest.
Hoe werkt dat bij mij: stilstaan bij jezelf ? – Het kwartje valt
Ik haak weer aan bij zijn positieve verhaal en ineens valt bij mij het kwartje: Want hoe vaak sta ik bij mezelf stil? Best vaak. En met welke mindset neem ik dan gas terug? Regelmatig met de gedachte: ‘Ik heb hard gewerkt, dus ik neem gas terug en dat is goed… ‘ en nu komt ie: ‘…want ik ben er zo moe van geworden en ik moet herstellen.’
Hoe veel mooier is het om even stil te vallen na een intensieve klus om vervolgens echt van binnenuit te voelen hoe fijn het is dat ik dit werk heb geleverd? Dat het een succes is in samenwerking met anderen? Natuurlijk mag ik daar moe van zijn, als bijproduct. Maar laat ik in mijn hoofd het moe zijn wat kleiner maken en het samen vieren van een succesje wat groter.
Oefening baart kunst
Met deze geleerde les, begon ik vorige week aan de Socialrun. En wat was dat een succes! Ik ben er nog moe van! – Ohh nee daar ga ik weer. Nog een keertje dan: Wat was dat 48 uur lang een succes en ik heb het volgehouden! Hoe cool is dat! Laat ik hier vooral nog een poosje bij stilstaan.
Geef een antwoord