In de laatste week van het afgelopen jaar vroeg Rokus Loopik mij voor zijn podcastserie een pagina voor te lezen uit het boek The Trail is the Thing. Een prachtig boek met 365 pagina’s, één voor elke dag van het jaar. Geschreven door ervaringsdeskundigen, voor iedereen die het wil lezen en/of horen.

Rokus leerde ik een jaar of zes geleden kennen via PsychoseNet. Hij is een van de vele juwelen die ik in de afgelopen jaren heb mogen ontmoeten, die me heeft geïnspireerd, van wie ik heb geleerd, die me op verschillende manieren en momenten heeft geraakt. Zo ook in de laatste week van een voor mij heel moeilijk jaar, toen hij me een tekst vroeg uit te spreken met een boodschap die op mijn lijf geschreven leek te zijn.

“What we call the beginning is often the end, and to make and end is to make a beginning…”

Zo lazen de eerste regels. Een quote van T.S. Eliot, die je vrij zou kunnen vertalen in: waar een deur sluit, gaat een ander open. De tekst vervolgde met een aantal regels over hoe lastig het kan zijn om iets af te sluiten. Omdat het per definitie verandering betekent, en verandering vreselijk eng kan zijn, en ontzettend oncomfortabel.

“But change also brings us power and strength, if we let it happen”

Hoe vertrouw je op een zachte landing als je besluit in het diepe te springen? Hoe kom je überhaupt tot het besluit te springen? Met volle angst vooruit?

Vragen die voor velen herkenbaar zullen zijn, en zich op verschillende momenten in je leven kunnen aandienen. Soms met een aanloop, soms geheel onverwachts. De realiteit laten doordringen dat de schoenen waarin je loopt niet meer passen, en jij het zelf bent die ze uit moet trekken om ze voor een nieuw paar te kunnen vervangen, kan opvallend ingewikkeld zijn.

Of het nu je baan, je relatie of je gezondheid betreft, het vertrouwde loslaten vergt moed

Moed, of in het diepste van je wezen weten dat het moet. Loslaten, uit je comfortzone gaan, ruimte maken voor nieuwe ervaringen en wegen zoeken waarvan je misschien wel niet eens weet dat ze bestaan. En dat alles in de wetenschap dat het zo’n pijn kan doen om een deur te sluiten. Het zo kan raken aan thema’s als afscheid en verlies, en het misschien wel juist die thema’s zijn die je met alles wat je in je hebt probeert te ontwijken. Ik in ieder geval wel.

“Never quit, and never give up” 

Getackeld door verdrietige privéomstandigheden, iets met een virus, gedwarsboomde plannen en een minstens zo verdrietig verleden dat mijn heden nog wel eens domineert, bereikte ik het afgelopen jaar meer dan eens een dieptepunt. Zo eentje waarin je op wilt geven, het licht niet meer doordringt en alles even verloren en zinloos voelt. Zo’n punt waarop je weet: het is zinken, of leren zwemmen.

En juist over dat zwemmen leerde ik de afgelopen jaren via PsychoseNet ontzettend veel. Van alle mensen die hun verhaal met ons deelden, vragen stelden, bewust maar vaker onbewust inspireerden om door te gaan en weer op te staan. Ook na diepe crisis en, om met de woorden van Jerry Allon te spreken, als er een bosbrand door je leven heeft gewoed.

“It’s often during the times when you feel most like giving up that the answer will come to you”

De tekst die Rokus me vroeg te lezen was misschien wel niet zo zeer een antwoord, als wel een bevestiging van de stap die ik heb te zetten om me door nieuwe energie te kunnen laten voeden.

Hoewel ik nog zoveel meer had willen doen en nog zoveel meer had willen bereiken, is na ruim zes jaar de tijd om afscheid van PsychoseNet te nemen daar. Zonder dat ik weet wat ik hierna ga doen, of misschien juist wel ga laten.

It’s time to make an end, and to make a new beginning.

Anne Marsman is psycholoog en schrijft de komende weken haar proefschrift ‘Exploring the impact of childhood trauma’ af. Op de hoogte blijven? Je kunt haar doen en laten volgen via LinkedIn.

Foto: lancering van de nieuwe PsychoseNet website, september 2017