‘Het gezonde kind in de gezonde volwassene in de gezonde relatie tot zijn gezonde ouders in een gezonde omgeving.’ Zo dat is eruit! Voor mijzelf is dit de meest ideale situatie voor persoonlijke groei en ontwikkeling. En daar naar toe werken is nogal wat!
Hoe blijf ik verbonden met mijn gezonde, spelende ‘kleine ikkie’ in een grote wereld? Voor hoeveel mensen die terugblikken op een lastige jeugd met trauma en ellende, is dit een haast onmogelijke opdracht…
Hoe word ik een gezonde volwassene? Hoe maak ik eigen keuzes, neem ik verantwoordelijkheid, handel ik integer? Hoe draag ik de rol van ouder en partner op een waardige manier? In een economie-gedreven systemische maatschappij met veel ongezonde factoren zoals hoge werkdruk, vind ik het lastig om positie in te nemen, waarbij ik trouw blijft aan mezelf.
Diep binnen in mijn persoonlijkheid zit een beschadigd kind dat óók om aandacht vraagt
Als volwassene in deze ‘spagaatmaatschappij’ voel ik daardoor snel wanneer ik in een ongewenste positie dreig te komen.
Een gezonde relatie met mijn ouders. Het is vanzelfsprekend om het eigen leed af te schuiven op degenen die dat hadden moeten voorkomen. En weer vraagt dit al mijn vermogen om dat gevoel voorbij te groeien. Kan ik vergeven en accepteren dat in dit leven, dit mijn ouders zijn geweest en dat ik het daarmee te doen heb? Ze hebben gedaan wat in hun (on)vermogen lag besloten, zegt mijn aangeleerde gedachte. Maar ervaar ik dat ook zo?
‘Ik denk van niet’ antwoordt mijn hoofd, en mijn gevoel signaleert als gevolg van deze rationele reactie bevestigend.
De gezonde omgeving. Als je dit groter maakt dan bedoel ik de gezonde samenleving. Alle innerlijke persoonlijke bewegingen zijn ingebed in een samenleving waar we door allerlei factoren steeds verder afdwalen van onze eigen essentie. Er is een grote groep mensen die het voor de wind gaat en ogenschijnlijk niet ervaren wat ik ervaar.
Maar heel veel anderen, waaronder ik, ervaren om ons heen veel gebrek: aan samen, aan verbinding, aan vertrouwen
Er is veel lijden, eenzaamheid en ziekte, juist door het ontbreken van deze onderling sociale verbinding. Daarnaast is er op collectief niveau veel spanning en mede door internet, is deze spanning supersnel zichtbaar en komt deze negatieve energie er makkelijk uit. Dit laatste is interessant. Het is een factor die niet te grijpen is, maar overal grote invloed heeft.
Onder te grote negatieve spanning kleuren mensen hun werkelijkheid en deze raakt vertekend. Daardoor maken mensen verkeerde keuzes, met alle gevolgen van dien. Ze kiezen bijvoorbeeld een president die zelf ook veel negativiteit met zich meedraagt.
Zullen we de balans eens opmaken? Begin eens bij jezelf en beoordeel dan de wereld om je heen
Zet links je innerlijke angst plus boosheid op een fictieve weegschaal en rechts je innerlijke rust plus vertrouwen in jezelf en de medemens. Ik ben benieuwd hoe deze weegschaal er voor jou uit ziet. Staat rust en vertrouwen lager, dan de angst en boosheid? Van harte!
Is het andersom? Dan vind ik de quote: ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf‘ heel toepasselijk. Voor mij geldt dat deze weegschaal voortdurend op en neer gaat. Dat noemt men in de GGZ een bipolaire stoornis. Ik noem het liever een gezonde zoektocht naar evenwicht en heling. En gelukkig vind ik gaandeweg steeds meer rust in dit balanceren.
Terug naar de allereerste zin. ‘Het gezonde kind in de gezonde volwassene in de gezonde relatie tot zijn gezonde ouders in een gezonde omgeving.’ Ik kom tot deze woorden nadat ik terugblikte op een heel vrolijk moment op mijn werk. We hadden het over het idee van 32 uur per week werken.
Ik zei: ‘Ik geef mijn hele vermogen en als ik moe raak neem ik wat gas terug. Gelukkig hebben we geen roosteraar waar ik elk gewerkt uurtje aan moet verantwoorden. Vaak is het meer uren werk, soms wat minder. Ik ben blij dat ik de vrijheid heb om zo te werken.’
Mijn gesprekspartner schoot vrolijk in de lach: ‘Haha, die eerste zin, daar zat een Rotterdams accentje in!’
Samen lachten we erom en dit keer overdreven: ‘O ja joh?! Ik geeef me heluh vermoguh’
Ik antwoordde daarna weer serieus: ‘Wat mooi dat je dat opviel, mijn ouders komen oorspronkelijk uit Rotterdam.’
Terugblikkend op dit moment voel ik hoe ik vanuit mijn innerlijk een gezonde kracht had verwoord die op zijn Rotterdams tevoorschijn kwam
De stem van mijn ouders, mijn familie, mijn opa’s en oma’s die ik altijd met me meedraag. Het zal wellicht een wetenschappelijk nog niet bewezen DNA-kwestie zijn, of het is een door psychiaters verkeerd ingeschatte waan van mij. Het gaat er toch om hoe ik het ervaar en er voor mezelf betekenis aan geef?
Ik geloof dat de stem van mijn ouders, mijn familie, mijn opa’s en oma’s, vanuit een andere dimensie met me meetrillen in de hoop dat ik de juiste keuzes maak om goed voor mezelf te zorgen. Zodat ik werk blijf doen dat past bij mijn behoeften, dat ik mee-stuur in de samenleving richting gezonde ontwikkelingen, dat ik mijn rol als partner en vader gezond ontwikkel en bovenal dat ik ook dat spelende jochie blijf, waar ze zelf in hun tijd zo van genoten. En dat was in dat moment ineens even zichtbaar geworden.
Blijven spelen dus. En met vier bouwsteentjes komen we heel ver: Samen – Spelen – Delen – Helen.
Geef een antwoord